Eimreiðin - 01.09.1971, Side 58

122
EIMREIÐIN
sömu slóðum, og þá kannski eitt-
livað kunnug fyrrum?
Garibaldi, í fáti: Nei, nei, við
þekkjumst ekkert, þótt við séum
upprunnin í sömu sveit. Hún er
svo miklu yngri, bara barn, þegar
ég flutti á annað landshorn full-
orðinn maður, en ég þekkti fólkið
h'ennar.
Kunninginn: Eigum við að vita,
hvort hún er í setustoíunni núna?
Garibaldi: (Sem vill dylja hugar-
ástand sitt, kvíða og tilhlökkun).
Æ-i, ég veit varla. Er ekki mikið
af manninum, í jjessari setustofu
ykkar?
Kunninginn: Margt um mann-
inn, áttu við? O, ekki er það nú
alltaf, en sjaldan þó mannlaust um
daga.
í bjartri og vistlegri dagstofunni
sátu fjórir menn við spil, tveir léku
að tafli og nokkrar konur fengust
við hina og þessa handavinnu. Frá
stóru útvarpstæki hljómaði tánlist,
lág og tregafull þjóðlagasyrpa.
Engir viðstaddra virtust hlusta á
músíkina, utan ein kona, sem sat
skammt frá tækinu, með lokuð
augu og hendur í skauti. Hár henn-
ar var hvítt sem rnjöll og stakk
nokkuð í stúf við húðdökkt og ör-
um sett, slappt og hvapkennt and-
litið, sem nú bar fá merki fyrra
útlits. Það var Sólbjört.
Garibaldi og kunningi hans
staðnæmdust hjá þeim, er að skák-
inni sátu og virtu fyrir sér tafl-
stöðuna urn stund. Það er að segja
kunninginn, Garibalda varð tíð-
litnara til konunnar, er sat ein sér
og hlýddi á útvarpið af mikilli at-
liygli, að Jjví sem sjá mátti. Eitt
sinn hafði honum fundizt, að
minning og öll verund þessarar
konu væri svo djúpt brennd í hug-
skot sitt, að aldrei gæti gleymzt, en
Jrvert um hug sinn og ætlan fannst
honurn nú, að einnig þá mýnd
hefði rnóska tímans deyít og máð
í lit og línum.
Þá var sem hin einmana kona
fyndi á sér, að nýir menn h'efðu
bætzt í hópinn, Jrví að skyndilega
lauk hún upp augum og leit í átt
til þeirra Garibalda. Og hvílík
sjón. Hinn fyrri móbrúni brámáni,
logandi af æskufjöri og ferskleika,
sem í eina tíð hafði gert hann frá
sér numinn, logaði hvorki né leiftr-
aði framar. Nú mætti hann
brostnu, blindu auga, með rauða
og Jrrútna hvarma og sömuleiðis
öðru sjáandi, döpru og svipbrigða-
lausu.
Honum varð felmt við Jjá sjón og
hjarta hans skalf, líkt og hrímað
strá í vorkuldum. Eins og í illum
draumi, fann hann til magnleysis
gagnvart Jressu lífvana, starandi
auga, s'em honum fannst beint að
sér, á fjandsamlegan og ógnandi
hátt. Allt þetta olli svo snöggum
veðrabrigðum í geði hans, að þau
urðu honum ofurefli. Hann flýði
af hólmi, án orða. Hér var alls
staðar fólk, alltof margt fólk, eng-
inn mátti sjá uppá skipbrot vona