Iðunn - 01.06.1889, Blaðsíða 98

2H4
Emile Blanehard:
legt er, og finnur köngurlóin þá undir eins hrist-
inginn á vefnurn, þar eð fætur hennar eru mjög
svo tiltínninganæmir; hún flýtir sjer þá eptir þráð-
unum og drepur bráð sína á eitri; annaðhvort
etur hún liana þegar í stað, eða geymir sjer hana
með því að spinna hylki utau um hana. A haust-
in verpir hún eggjum, og býr utan um þau hylki; og
veslings-móðirin, sem hlýtur að deyja með haust-
inu, gætir þess, að fela vöggu afkvæmis síns á svo
góðum stað, sem unnt er. Ungarnir koma ekki
úr eggjunum fyr en á vorin, og lifa skamma stund
saman, en skilja svo, til þess að lifa einmana lífi,
eins og flestar aðrar tegundir köngurlónna.
þessar tegundir má finna á Islandi.
þetta eru að eins hinar ahnennustu tegundir, en
til eru margar einkennilegar í öðrum löndum, eins og
t. a. m. vatnaköngurlóin, sem hefst við í ám og
lækjum. Eins og aðrar köngurlær anda þœr að sjer
lopti, en með því þær lifa mest í vatni, hafa þær
oröið að búa sjer til bústaði, sem eiga við lífsnauð-
synjar þeirra.
Mennirnir þykjast af því, að þeir hafi fyrstir
allra skapaðra skepna látið sjer hugkvæmast að
búa til kafaraklukku; en samt sem áður er hún til
í náttúrunni og hefir verið til svo lengi, að engin
veit deili á; því bústaðir vatnaköngurlónna eru
einmitt þvílíkar klukkur, búnar til úr silki, festar
við vatnsplöntur með opið niður á við. Klukka
þessi er vanalega 1 laginu eins og fingurbjörg.
þ>ótt kiingurlóin því lifi í vatni, hefir hún þannig
nægt lopt; stundum draga þær líka hreint lopt að
sjer með því, að klifra upp á sef og vatnsplöntur,