Ægir - 01.05.1953, Blaðsíða 3

Æ G I R
MÁNAÐARRIT FISKIFÉLAGS ISLANDS
46. árg. | Reykjavík — maí—júní 1953 | Nr. 5—6
Skipuleg kynnistarfsemi fyrir sjávarafuráir.
Oft er um það rætt, að öld sú, sem við
lifum á, megi með sanni kalla tíma auglýs-
inga og áróðurs. Og engum blandast hugur
um það, að áhrif hvoru tveggja eru mikil,
ef réttilega er á haldið, og eru dæmin um
það fjöhnörg deginum ljósari.
Þorlákur Johnson, bróðursonur konu
Jóns Sigurðssonar, varð fyrstur islenzkra
kaupsýslumanna til þess að koma auga á
áhrifamátt auglýsinga og færa sér hann í
nyt. Stéttarbræður hans runnu svo í slóð
hans einn af öðrum, og nú orðið flettum
við ekki svo blaði, að þessi kynningarmáti
hlasi ekki við okkur á hverri síðu. Þannig
höfurn við á flestum sviðum tileinkað okk-
ur siði og háttu erlendra menningarþjóða.
Sums staðar höfum við þó orðið i eftirbáti
og einmitt þar, sem sízt skyldi.
Það er alkunna, að útlendir gera mikið
að því að auglýsa og kynna framleiðslu-
vörur sínar, sem víðast um heim. Margar
vörur eiga þessari kynningu það að þakka,
að þær hafa orðið heimsmarkaðsvörur, sem
kallað er. Þeir, sem keppa við okkur á fisk-
mörkuðunum, hafa notað þessa aðferð með
góðum árangri og virðast ætið færa sig upp
á skaftið í þessu efni. Jafnvel þær þjóðir,
sem styðjast ekki við fiskframleiðslu nema
að litlu leyti í búskap sínum, verja mikl-
Um fjármunum til þess að ryðja fiskafurð-
um sínum braut sem víðast. Má í þessu
sambandi t. d. geta Svía, Dana og Marokkó-
manna. íslendingar hafa ekki enn hafið
skipulega starfsemi í því að kynna og aug-
lýsa vörur sínar meðal erlendra þjóða.
Ýmis sölusamtök fiskframleiðenda hafa að
vísu látið umboðsmenn sína eða sölumenn
gera virðingarverðar tilraunir i þessa átt,
en um samstarf eða sameiginlegt átak hef-
ur ekki verið að ræða.
Eftir því, sem fiskframleiðsla Islendinga
eykst og fjölbreytni gerist meiri í hagnýt-
ingu, verður þörfin brýnni til þess að kynna
útflutningsvöruna sem víðast. Tvímælalaust
er hér um að ræða viðfangsefni, sem vert
er að gefa ineiri gaum en gert hefur verið
til þessa. Fiskifélagið og Landssamband út-
vegsmanna ættu að beita sér fyrir því, að
sölusamtök hinna ýmsu greina fiskfram-
leiðenda tækju þetta mál fyrir sameiginlega
með það fyrir augum að koma á fót skipu-
legri auglýsinga- og kynnistarfsemi erlendis
fyrir íslenzkar sjávarafurðir. Að sjálfsögðu
mundi slík starfsemi kosta nokkra fjár-
muni, en þeir mundu vafalaust endurgreið-
ast og vel það í aukinni afurðasölu, ef okk-
ur lánaðist þessi starfsemi á borð við aðrar
þjóðir. Og að mínum dómi er engin ástæða
til að óttast það, ef til hennar er stofnað
af nægri þekkingu, hugkvænmi og sam-
starfsvilja.
L. K.