Ægir - 01.08.1984, Blaðsíða 59

Ve|U- Stltmr °8 svo kirfilega flæktur að það þarf að
a^ a honum nokkrum tugum sinnum áður en hægt er
tegundargreina hann.
h. 10 þannig aðstæður man enginn lengur hvað dró
t-n a netaveiðar. Eftir þriðju sokkaskiftin og þrí-
^ustu andköfin hafa margir ungir sjómenn heitið
1 að fara aldrei aftur á sjó.
átt.lnn morguninn þegar ágætlega fiskaðist og bar-
hvan um aflatoppinn stóð sem hæst milli bátanna,
tjaesst' skyndilega af norðaustri. Þá hafði verið róið
l*® c§a 1 rúmlega hálfan mánuð og flestir farnir að
Und ^ott ekki væri nema hálfs dags frí. Þennan morg-
^ N oru flestir bátarnir með net sín á svæði um 30 sjó-
V|;ur norðvestur af Akranesi, þannig að búast mátti
aj-C .stormhviðum út Hafursfjörð. Rétt fyrir hádegi
[j, ,e u heí>s vegna allir skipstjórarnir nema okkar að
a^ a heim. Við (skipstjórinn) treystum hins vegar á
ho f^' tlvesst' meira. Við hásetarnir, sem höfðum
VerV lftngunarau8um a cta'r hinum bátunuin, unnum
'n okkar súrir á svip þennan dag.
0 111 kvöldið lygndi jafn snögglega og hafði hvesst
þ.. ntestu daga hlóðum við lofsyrðum á skipstjórann.
^r sýtdi sig að á sjó er annað hvort að duga eða
VaCPast- Þcnnan eftirmiðdag sem við vorum einskipa
Iru' C's'<ert sérstakt úr veðrinu. Við drógum flestar
aðirSUrnar 1 hátinn og eyddum góðum tíma, ótrufl-
Iji'v ' aC> ^nna þeim vænlega staði. Næsta dag kom í
'* Pestar þcirra höfðu lent í fiski og næstu daga
Sn uöum við upp þorskinum meðan hinir bátarnir
hxCrust 1 ótal hringi kringum sjálfa sig í leit að ein-
^erjiam beinum. Þessa vertíð urðum við aflahæstir
ef,.ranesháta og þakka ég það óhikað þessum eina
lIrmiödegi.
ej |eSsa hyrstu vertíð mína þótti mönnum djúpt róið
vat U^ta ^Urttl v*ðbætur í færin; þá var komið á djúpt
oe ^ -°® ertut að eiga við netin. En alltaf er róið dýpra
" ýpra. Skipin verða sífcllt stærri og tækjabúnaður
þeirra fullkomnari. Nú geta menn lagt netin lengst úti
í hafsauga þar sem nauðsynlegt getur verið að hnýta
saman þrjú færi á hvort ból, án þess að hafa áhyggjur
af því hvort þeir finni þau aftur. Fullkomin rafeinda
staðsetningartæki sjá um það. Ef þau bila þá er alger-
lega tilgangslaust að reyna að leita að netunum.
Fyrir nokkrum árum var ég á bát þar sem róið var
út í hafsauga og þekki ég því nokkuð til þeirra veiði-
hátta sem þar þarf að viðhafa. Stutt kynni mín af slík-
um háttum hafa sannfært mig um að þeir eigi lítinn
rétt á sér.
Langt er á miðin og þess vegna eru allar trossurnar
dregnar í hverjum róðri. Annars líður alltof langur
tíini milli þess að netin eru hreinsuð. Sterkur
straumur og mikið haf frá botni til yfirborðs hjálpast
að við að snúa upp á netin og strekkja þau þannig að
erfitt er að draga, seinlegt að greiða úr þeim og fiskur-
inn kraminn og blóðhlaupinn, jafnvel þótt hann eigi
að heita lifandi. Róður á djúpmið tekur sinn tíma og
netin því aðeins dregin annan hvern dag. Allt þetta
hjálpast að við að gera fisk dreginn úr miklu dýpi ljót-
ustu matvöru sem ég hefi barið augum.
Eina veiðarfærið sem hægt er að nota á miklu dýpi
með viðunandi árangri er að sjálfsögðu botnvarpan.
Hún er aldrei í sjó nema nokkra klukkutíma í einu og
fiskurinn spriklandi þegar hann er leystur úr pokan-
um. Netaveiðar á hins vegar aðeins að stunda á
grunnsævi, þar sem hægt er að róa daglega og draga
upp sæmilegan fisk.
Núna þegar búið er að setja bátum aflamörk, held
ég að menn hugsi meira um gæði en magn og djúp-
veiði með net hlýtur með því að leggjast niður. Neta-
veiðar eiga fullan rétt á sér cf skynsamlega er að farið
og kapp lýtur forsjá.
Björn Valur Ólafssnn er nemandi í Stvrimannaskólanum í
Reykjavík.
ÆGIR-443