Ægir - 01.08.1984, Blaðsíða 20

Tilraunaverksmiðja.
endapakkningar. Ennfremur voru gerðar rifþols-
mælingar á línufiski og síðan togfiski, sem var
nokkru eldri, til samanburðar. Rifþol línufisks
reyndist mun meira, þ.e. niðurstöðurnar voru í
samræmi við skoðanir manna um meiri gæði línu-
fisks en togfisks. Almennt var talið að flest benti til
þess að rifþolsmælingar gætu verið gagnlegar til
þess að mæla gæði hráefnis til vinnslu þar sem svo
virtist sem gæði væru þeim mun meiri sem rifþolið
væri meira. Rannsóknir á sambandi milli rifþols og
magns RNA hafa bæði fræðilega og hagnýta þýð-
ingu en hugsanlegt er að segja fyrir um eiginleika
þorsks og fleiri fisktegunda með kjarnsýrumæl-
ingum (1976). Haldið var áfram rannsóknum á
ástæðum fyrir breytilegu rifþoli í þorski. Rann-
sóknir beindust að ákvörðun á bindivefseggjahvítu
eða kollageni. Mælingar á amínósýrunni hydroxy-
prolín voru notaðar til nrarks um kollagenmagn.
Niðurstöður bentu til þess að skýringa á mismun-
andi rifþoli væri a.nr.k. að einhverju leyti að leita í
mismunandi magni af kollageni (1977). í Ijós kom
1978 að töluvert samband væri milli rifþols og
magns hydroxyprolins. Ennfremur reyndist sam-
band á milli magns hydroxyprolíns og lengdar fisks,
þ.e. eftir því sem fiskurinn er stærri er hydroxypró-
línmagn meira. Flókið samband virtist vera milli
magns RNA og rifþols.
Tilraunir með blóðgun og slseð’
ingu þorsks og áhrif meðferðsi'
á gæði
Gerðar voru árið 1981 2 tilraunir með mismun'
andi blóðgun og slægingu þorsks, sem var tekinn ••
andi úr botnvörpu á Strandagrunni í júlí og var 50
60 cm að lengd. í fyrri tilrauninni var: 1) blóðgar)1
blóðgunarkeri og fiskinum látið blæða í 20 mm
rennandi sjó, síðan slægður og þveginn, 2) blóðgu
og slægt samtímis og fiskurinn síðan þveginn- -1
þorskurinn geymdur óísaður í 6 klst í kassa, síða'1
var hann blóðgaður og slægður samtímis og 1°^
þveginn. Að lokinni aðgerð og þvotti var fiskurin"
vandlega ísaður í kassa og geymdur í 7 daga. í seinn'
tilrauninni var farið eins að með fyrstu tvo hóparia
en við þriðja hópinn var notuð aðferð sem mun ver:’
nokkuð algeng, þ.e. skorið er á hálsæðar og rist fyr,r
um leið. Síðan er látið blæða út áður en tekið
innanúr. Blóðgað var í blóðgunarrennu þar se,r’
sjór sprautaðist á fiskinn án þcss að hann færi á k*1
Fiskurinn var geymdur í 5 daga. í>á var allur fiskur
inn metinn af reyndum matsmönnum. Úr hverjn'1’
hópi voru 5 fiskar flakaðir ogflökin roðflett og hb.
hvert í sínu lagi. Eftir tveggja vikna geymslu í
voru flökin þídd í kæli og metin. Báðar tilrau’1
gáfu sömu niðurstöðu, þ.e. að betra sé að blóðga
blóðgunarker en að blóðga og slægja samtímis-
kom skýrt fram, að seinblóðgaði fiskurinn (Þ c
eftir 6 klst bið) var verstur. Mat á þíddu flökun111^
kom vel heim og saman við ferskfiskmatið í báðu
tilraununum. Talið var, að kanna þyrfti hvon
stytting aðgerðartímans, sem fæst með þvl
blóðga og slægja samtímis vegi upp á móti Ú
ávinningi sem blóðgunarker kunna að hafa (Ú‘
Þessum rannsóknum er haldið áfram.
Geymsla á óslægðum og
slægðum þorski ofl.
Hér verður greint frá rannsóknum á geyrnsmP j
á óslægðum og slægðum fiski, einkum Þ°rs^afj
öllum tilvikum er gert ráð fyrir því að fiskurinn ‘
verið blóðgaður nema annars sé getið. Hér er un1
ræða mjög víðtækt og geysilega mikilvægt s
rannsókna. , a
Ein fyrsta rannsókn, sem gerð hefur verið j
landi með að geyma fisk í ís er rannsókn, sem
404-ÆG1R