Tímarit lögfræðinga - 01.04.1956, Síða 7

Lögmaðurinn A. hafði á hendi bifreiðasölu. B. fól hon-
um að selja bifreið. Tókst A að koma á sölu og var kaup-
andinn C. Samningar urðu um, að C greiddi allt kaup-
verð bifreiðarinnar með veðskuldabréfi, sem tryggt var
með veðrétti í hinni seldu bifreið og ritaði D á veðskulda-
bréf þetta, sem sjálfskuldarábyrgðarmaður. Veðskuldabréf
þetta var aldrei þinglesið. Komst C fljótt í vanskil með
greiðslu afborgana af skuldabréfinu og innheimta þess
með málssókn reyndist að verulegu leyti árangurslaus. I
ljós kom, að C var ófjárráða, en D eignalaus. B krafði nú
A um skaðabætur vegna þess tjóns, sem hann hefði beðið
af þessum skiptum. Hæstiréttur taldi A það til vangæzlu
að gæta þess ekki, að C var ófjárráða og að hafa ekkert
grennslast eftir greiðslugetu D. Var talið, að óvíst hefði
verið, að B hefði samþykkt söluna, ef A hefði gætt skyldu
sinnar um að kynna sér þessi atriði og gert B þau Ijós.
Þá var A talið það til saka, að í skuldabréfi því sem gefið
var út í sambandi við skipti þessi var vísað til lagaákvæða,
sem ekki eiga við um veðsetningu lausafjár. Ennfremur
var A gefið að sök að hafa ekki séð til þess að veðskulda-
bréfið væri þinglesið. Loks var A talinn bera ábyrgð á
lélegri hirðu og geymsiu bifreiðarinnar eftir að hún var
komin í hans vörzlur sökum vanskila C. Var A talinn fé-
bótaskyldur af þessu efni. Hinsvegar var talið, að B ætti
ekki rétt á fullum bótum úr hendi A, þar sem hann hefði
verið m.jög andaralaus um hagsmuni sína við samninga-
gerðina, þótt hann væri þar viðstaddur og því mátt. vera
ljóst, að ekkert var vitað um greiðslugetu þeirra C og D.
Þá hlaut honum að vera ljós sú áhætta, sem hann tók á
sig með því að afhenda bifreiðina án nokkurrar stað-
greiðslu. Ennfremur gerði hann enga tilraun til að hirða
um bifreiðina eftir að hann vissi að henni hafði verið skilað
til A. Hrd. XXV. Bls. 460.
1 dómi þessum virðast koma skýrt fram þær kröfur,
sem gera verður til lögmanna, er þeir annast miðlarastörf
fyrir umbjóðendur sína, og hins sama verður einnig að
69