Tímarit lögfræðinga - 01.12.1978, Qupperneq 5

GUNNAR ÞORSTEINSSON
Gunnar Þorsteinn Þorsteinsson var fæddur í
Reykjavík 28. september 1903, sonur hjónanna
Þorsteins Þorsteinssonar skipstjóra og Guðrún-
ar Brynjólfsdóttur, sem lengst af áttu heima í
Þórshamri í Reykjavík. Hann lauk stúdentsprófi
1925 og lagaprófi 1929, en að því loknu fór hann
til Englands og stundaði framhaldsnám [ Lun-
dúnaháskóla um skeið. Er heim kom, gerðist
hann framkvæmdastjóri Fiskveiðihlutafélags
íslands, en fyrirtækið hætti störfum um það bil
að ári liðnu. Árið 1931 gerðist hann fulltrúi á
málflutningsskrifstofu Jóns Ásbjörnssonar og
Sveinbjörns Jónssonar, sem þá og lengi síðan
var einhver traustasta og virtasta lögfræðiskrif-
stofa landsins. Árið 1937 varð hann hæstarétt-
arlögmaður (málflutningsmaður), og 1945 keypti
hann hlut Jóns Ásbjörnssonar í skrifstofunni, er Jón var skipaður hæstaréttar-
dómari. Þeir Sveinbjörn og Gunnar ráku síðan skrifstofuna saman um margra
ára skeið, að því undanskildu, að frá 1. ágúst 1949 til 1. ágúst 1950 var Gunn-
ar bæjarfógeti í Vestmannaeyjum. Árið 1965 ákvað Gunnar að hætta lögfræði-
störfum vegna heilsubrests og flutti til Danmerkur og bjó þar í sjö ár.
Hann fluttist aftur heim til Reykjavíkur 1972 og dvaldi þar eftir það og átti
jafnan við vanheilsu að stríða. Hann andaðist á Landspítalanum 18. nóvember
sl. eftir stutta legu.
Gunnar Þorsteinsson var þríkvæntur, og átti tvö börn með fyrstu konunni,
Jónu Mörtu Guðmundsdóttur. Þau eru: Hrafnhildur, lögfræðingur, búsett í Dan-
mörku, og Þorsteinn arkitekt og leikari í Reykjavík. Önnur kona Gunnars var
Ágústa Þórðardóttir. i þriðja sinn kvæntist hann Þóru Havsteen.
Gunnar var glæsimenni í sjón og ákveðinn í framkomu, en viðmótið hlýtt
og brá oft fyrir sig gamanyrðum í viðtali. Hann var sonur efnaðra foreldra
og varð sjálfur vel efnum búinn, en gætti jafnan hófs í öllum háttum; óþarfa
eyðslusemi og óhóf var honum mjög fjarri skapi. Hann stundaði talsvert íþróttir,
meðan heilsan leyfði. Er hann dvaldist í Vestmannaeyjum, fór hann oft i sund
og sólböð, og það var venja hans, þegar veður var sæmilegt, að byrja daginn
á löngum gönguferðum, áður en vinnutími hæfist. Hann var mikill starfsmaður
og lagði sig fram um, að öll þau verkefni, sem að höndum bárust eða fyrir
lágu, hlytu hraða og örugga afgreiðslu, eftir því sem kostur var á. Kom þetta
sér vel, er hann starfaði í Vestmannaeyjum, enda leysti hann þar af hendi
mikið og gott starf í þágu embættisins. Hlaut hann þar líka hylli og vináttu
margra manna, sem minntust hans með virðingu og þakklæti.
Freymóður Þorsteinsson.
175