Tímarit lögfræðinga - 01.12.1978, Side 26

hélt verkalýðsfélagið því fram, að ákvörðunin um afgreiðslubann hefði
í þessu tilviki uppfyllt skilyrði samkv. 15. grein laga nr. 80/1938.
Hefði hún verið samþykkt af 9 mönnum af 11 í trúnaðarmamiaráði
Dagsbrúnar á fundi, sem þeir hafi allir verið boðaðir á. Hinsvegar
geti ákvæði 16. greinar sömu laga um 7 daga frest alls ekki átt hér
við. Loks mótmælti félagið því, að það hefði á nokkurn hátt orðið
skaðabótaskylt gagnvart stefnanda, enda hefði hann ekki orðið fyrir
neinu tjóni vegna afgreiðslubannsins.
Niðurstaða dómsins varð sú, að afgreiðslubann það, sem um ræðir
í málinu, hefði verið með þeim hætti, að því verði að jafna til sam-
úðarverkfalls. Þess vegna hefði verkalýðsfélaginu borið að taka á-
kvörðun um það samkv. ákvæðum 15. greinar laganna og tilkynna
stefnanda með þeim fresti, sem greinir í 16. grein sömu laga. Dómur-
inn kemst að þeirri niðurstöðu, að ákvörðunin um afgreiðslubannið
hafi verið réttilega tekin, en hinsvegar hafi verkalýðsfélagið með því
að tilkynna stefnanda ekki með fyrirvara, sem um ræðir í 16. grein,
gerst brotlegt við ákvæði þeirrar greinar. Á þeim grundvelli er verka-
lýðsfélagið síðan dæmt í 900 kr. sekt til ríkissjóðs, dæmt skaðabóta-
skylt gagnvai’t H.f. Shell á Islandi og gert að greiða málskostnað.
í máli þessu átti stéttarfélag, þ.e.a.s. Flugvirkjafélag Islands, í
vinnudeilu við flugfélögin og stóð í verkfalli. Verkalýðsfélagið Dags-
brún stóð hinsvegar ekki í neinu verkfalli, en varð við beiðni Alþýðu-
sambands Islands um að framkvæma sérstakar samúðarráðstafanir,
þ e.a.s. stöðva vissa vinnu í þágu flugfélaganna, sem áttu í verkfalls-
deilunni við Flugvirkjafélag Islands. Það er því engum vafa undir-
orpið að þessum dómi verður á engan hátt jafnað til þeirra atburða,
sem áður er lýst og áttu sér stað hér síðastliðinn vetur og vor, þégar
stöðvuð var vinna við útflutning og löndun olíu. Útflutnings- og olíu-
bannið áttu að heita beinar verkfallsaðgerðir, en voru ekki gerðar sem
afgreiðslubann eða samúðaraðgerðir vegna vinnustöðvunar.Þessi dómur
getur því engan veginn verið notaður sem stuðningur við lögmæti að-
gerðanna í vor. Hitt er annað mál, að þessum dómi fylgir sératkvæði
Ragnars Ólafssonar hrl., sem ég rakti hér á undan. í þessu sératkvæði
rökstyður hann, að um hafi verið að ræða afgreiðslubann, sem ekki
þurfi að hlíta sömu tilkynningarskyldu og venjulegar verkfallsaðgerðir
samkv. 16. gr. laganna. Ég ítreka þá setningu hjá Ragnari Ólafssyni
sem segir: „Áhrif afgreiðslubanns eru öll önnur en verkfalls, þar sem
verkfallsmenn leggja niður alla vinnu“.
Dómur í máli félagsdóms nr. 2/1950 (Féld. III 95) snýst um ná-
kvæmlega sama efni og mál nr. 1/1950, aðeins er þar um að ræða, að
196