Tímarit lögfræðinga - 01.11.1986, Blaðsíða 54

Bjarnar Kristjánsson, áfrýjandi málsins, gerði m.a. þær kröfur fyrir
hæstarétti að umræddu uppboðsafsali yrði hnekkt. Hann studdi kröfur
sínar í fyrsta lagi þeim rökum að uppboðshaldari hefði verið búinn að
samþykkja boð hæstbjóðanda en síðan rift kaupunum. Hann hefði því
átt samkvæmt 1. mgr. 35. gr. nul. að boða uppboðsaðila á dómþing og
gefa þeim kost á að krefjast uppboðs að nýju. Honum hefði því verið
óheimilt að semja um uppboðskaupin við næsthæstbjóðanda, Jón Odds-
son, eins og hann gerði.
Hæstiréttur komst hér að þeirri niðurstöðu að fyrrnefnt bréf upp-
boðshaldara frá 11. febr. 1985 yrði að skilja á þann veg að uppboðshald-
ari hefði með því gefið hæstbjóðanda kost á því að boði hans yrði tekið
ef hann sýndi að hann gæti og vildi standa við það fyrir 25. febr. Þetta
hefði hæstbjóðandi ekki gert og því hefði uppboðshaldara verið rétt að
hafna boði hæstbjóðanda og taka næsthæsta boði, þ.e. boði Jóns Odds-
sonar. Við þessa niðurstöðu hæstaréttar er rétt að gera þessar athuga-
semdir:
1) 1 uppboðsskilmálum þeim sem lágu til grundvallar uppboðinu
voru venjuleg ákvæði um það að kaupandi borgi um leið og boð hans er
samþykkt 1,4 hluta uppboðsverðs og sama gildir um kostnað af upp-
boðinu. Síðan ber honum að greiða eftirstöðvar kaupverðsins. Það er
greinilegt að hæstiréttur telur að uppboðshaldari hafi ekki verið búinn
að samþykkja boð hæstbjóðanda því að fyrrgreind orð dómsins eru bein-
línis á þessu reist. Réttmæti þessarar niðurstöðu verður að vísu að draga
í efa því að nærri liggur að líta svo á að bréf uppboðshaldara frá 11. febr.
1985 til hæstbjóðanda feli í sér staðfestingu á samþykki af hans hálfu.
En hvað sem því líður er engu að síður einni spurningu ósvarað. Hún
er þessi: Hvaðan kom hæstbjóðanda skylda til þess að standa við upp-
boðsskilmálana og þá væntanlega einkum að greiða þá útborgun sem
fyrr er greind ef boð hans hafði ekki verið samþykkt? I engu er vikið
að þessu mikilvæga atriði í dóminum.
2) 1 2. mgr. 19. gr. nul. er svofellt ákvæði: „Geta skal þess í upp-
boðsskilmálum, ef frest skal taka til samþykkis eða synjunar á boði,
og hversu langur sá frestur skuli vera“. Ekkert slíkt ákvæði var í upp-
boðsskilmálum þeim sem lágu til grundvallar í máli þessu. Eðlilegt hefði
verið að þetta ákvæði hefði fengið umfjöllun í dómi hæstaréttar miðað
við málsatvik þar sem lagaákvæðið víkur beinlínis að því vandamáli
sem var til úrlausnar. Sú varð þó ekki raunin á.
200