Tímarit lögfræðinga - 01.11.1986, Blaðsíða 57

annað og síðasta uppboð samkvæmt 29. gr. nul. ef á reyndi. Slík niður-
staða er þó fjarri lagi, sbr. t.d. hrd. 1985, bls. 851.
Sannleikurinn er auðvitað sá að í kröfu um nauðungaruppboð felst
ekkert annað en krafa um að uppboð skuli framkvæma. Ýmis atvik
geta síðan komið upp meðan á uppboðsaðgerðum stendur sem gera það
að verkum að veðhöfum þyki ekki fýsilegt að láta framkvæma nauð-
ungarsölu að svo stöddu. Löggjöfin geymir nánari fyrirmæli um þetta
úrræði uppboðsbeiðanda eða annarra veðhafa í tilefni af slíkum atvik-
um og er 2. mgr. 28. gr. nul. dæmi um slíkt. Hitt er svo annað mál að
hugsanlegt er að skýra framkomu veðhafa á söluþinginu sem kröfu sam-
kvæmt 2. mgr. 28. gr. nul. þótt ekkert sé um það bókað sérstaklega. Þetta
kynni ef til vill að eiga við ef slíkir veðhafar hafa sjálfir gert boð í eign
og fleiri tilvik mætti nefna. Um þetta gilda almennar reglur um vilja-
yfirlýsingar og skýringu þeirra. Telja verður þó að varlega beri að
fara í slíkri túlkun því að orð 2. mgr. 28. gr. nul. eru andstæð rúmri
skýringu.
Við framanritað er svo loks því að bæta að í 2. mgr. 28. gr. nul. er gert
ráð fyrir að í uppboðsskilmálum sé öðruvísi mælt en getur í málsgrein-
inni. Þar er ljóslega átt við það að í uppboðsskilmálum séu ákvæði er
heimili að slá eign án kröfu. 1 slíku tilviki þarf auðvitað ekki að setja
fram kröfu samkvæmt 2. mgr. 28. gr. nul. því að salan væri nú ákveðin
samkvæmt uppboðsskilmálunum sjálfum. Nú má spyrja hvaða tilgang-
ur er með þessu lagaákvæði ef krafa um uppboð jafngilti kröfu skv. 2.
mgr. 28. gr. nul. svo sem hæstiréttur gerir ráð fyrir? Slíkan tilgang er
erfitt að sjá.
Loks kemur að því atriði þai’ sem segir í dómi hæstaréttar að ákvæði
2. mgr. 28. gr. nul. eigi einungis við „ef svo stendur á sem í 1. mgr.
þeirrar greinar“ segir. Þessi skýring hæstaréttar sýnist fara í bága
við skýr orð 28. gr. nul. og hún er auk þess andstæð eðli málsins að þvi
er best verður séð. 1. og 2. mgr. 28. gr. nul. fjalla um tvö óskyld til-
vik. 1 2. mgr. er rætt um það að veðhafar sem eiga í vonum að fá hluta
af uppboðsandvirði geti krafist þess að eign verði slegin hæstbjóðanda.
Komi slík krafa ekki fram skuli hefja uppboðsþing. 1. mgr. 28. gr. nul.
tekur hins vegar til þess tilviks að ekkert boð komi í eign eða svo lágt
boð að enginn veðhafi fái nokkuð af uppboðsandvirði. I slíku tilviki skal
einnig hefja uppboðsþing. Hvernig á nú að beita 2. mgr. (þegar veð-
hafar eiga í vonum að fá hluta af uppboðsandvirði) um það tilvik 1.
mgr. þegar sömu aðilar fá ekkert af uppboðsandvirðinu ? Það er erfitt
203