Tímarit lögfræðinga - 01.09.1995, Qupperneq 28

leysisins (þ.e. að skaðinn hefði orðið þó að fullrar aðgæslu hefði verið gætt). Takist
þessi sönnun ekki á sjúklingurinn kröfu á fullum bótum.1
í þessari niðurstöðu felst m.ö.o. að sönnunarbyrðinni er snúið við um afleið-
ingar gáleysislegs læknisverks. Fróðlegt er að athuga, hvort íslenskir dómstólar
hafi á þessu sviði beitt sömu eða svipaðri reglu og Oliver Talevski telur að
danskir dómstólar hafi gert. Tel ég að a.m.k. þrír hæstaréttardómar á síðustu
árum bendi til þess að svo sé.
í H 1987 1168 stóð svo á, að 11 ára telpa hlaut andlitsáverka þannig að tvær
framtennur losnuðu. Var farið með hana á slysadeild. Kvað stefnandi aðra tönn-
ina hafa verið hálflausa en hina hafi hún haft með sér. I sjúkraskrá kom fram að
gert hefði verið að sárum í munni og að telpunni hefði verið ráðlagt að leita
tannlæknis daginn eftir. Ekki var reynd ígræðsla tannanna og raunar kom ekkert
fram í sjúkraskránni um að telpan hefði haft tennurnar með sér, þegar hún kom
á slysadeildina. I málinu lágu fyrir iæknisfræðileg álit um að ígræðsla hefði átt
góða möguleika ef sérfræðingur deildarinnar í munn- og kjálkaskurðlækning-
um hefði verið kallaður til og tennurnar verið til staðar í heilu lagi. í dómi
Hæstaréttar var talið að lækninum, sem gerði að meiðslum telpunnar, hafi borið
að leita til sérfræðingsins, en við hann hafði verið samið um að hann skyldi
sinna munnhols- og kjálkaaðgerðum fyrir slysadeild, hvenær sem væri sólar-
hrings, ef til hans næðist. Lýsing í sjúkraskránni væri ófullkomin að því er varð-
aði ásigkomulag tanna telpunnar. Yrði því að leggja til grundvallar að tjónið
yrði rakið til umræddrar vanrækslu, enda þótt með öllu væri ósannað að tönn
hafi verið dregin úr telpunni á slysadeildinni. Var spítalinn á þessum forsendum
talinn bera fébótaábyrgð á tjóni telpunnar vegna missis tannanna.
I þessum dómi er slakað verulega á sönnun um sökina sjálfa og er það byggt
á ófullkominni sjúkraskrá. Þannig var frásögn telpunnar lögð til grundvallar um
að tennurnar hefðu verið heilar og til staðar, en að öðrum kosti hefði ekki verið
ástæða til að kalla sérfræðinginn til. Eftir að þessi niðurstaða er fengin, er bóta-
ábyrgðin lögð á spítalann, þó að í sjálfu sér hafi ekki verið nokkur vissa fyrir
því að tannígræðslan hefði tekist, ef tennumar hefðu verið til staðar. Sýnist sú
úrlausn vera byggð á svipuðum sjónarmiðum og getið var að framan úr dönsk-
um rétti.
H 1992 2122. Hér var sjúkrahús sótt til bótaábyrgðar vegna alvarlegs heila-
skaða drengs, sem stefnendur töldu stafa af súrefnisskorti í og eftir fæðinguna.
Töldu þeir um að kenna ófullnægjandi fæðingarhjálp á sjúkrahúsinu. Af hálfu
1 Um danskan rétt má að auki t.d. vísa til: P. Spleth í U. 1965 B, bls. 270-272 um dóm
Hæstaréttar í U. 1965 680; J. Trolle í U. 1968 B. bls. 166-168 um dóm Hæstaréttar í U. 1967
828; Louise le Maire í U. 1968 B, bls. 348-350 um dóm Hæstaréttar í U. 1968 448; W.E. von
Eyben: Bevis, Kh. 1986, bls. 102-107 og Johs. Nehm. o.fl.: Lœgeloven, 2. útg. Kh. 1990, bls.
132-136.
214