Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Síða 26

rannsaka kvartanir um ríkisstyrki í sjávarútvegi. SSGA vísaði til hinnar sam-
eiginlegu yfirlýsingar aðildarríkjanna um túlkun á 1. og 2. mgr. 4. gr. bókunar
9 og hélt því fram að enda þótt draga mætti þá ályktun af þessari yfirlýsingu að
aðeins samningsrikin gætu rannsakað kvartanir um rfkisstyrki í sjávarútvegi
hlytu samningsríkin þó að takast slíkt á hendur í gegnum EES-stofnanimar,
enda væru hvergi fyrirmæli um meðferð slíkra mála utan EES-samningsins. Þá
vísaði SSGA til þess að það myndi leiða til ójafnvægis milli stofnana EES
annars vegar og stofnana EB hins vegar ef mál varðandi ríkisstyrki í sjávar-
útvegi gætu ekki komið til kasta ESA.
Framkvæmdastjóm EB tók undir þau sjónarmið ESA að stofnunin væri ekki
valdbær til að meta hvort Noregur hefði brotið gegn 61. gr. EES-samningsins
þar sem framleiðsluvörur þær sem málið snerist um féllu undir ákvæði bókunar
9 við samninginn, um viðskipti með fisk og aðrar sjávarafurðir. Féllst fram-
kvæmdastjórnin á það með ESA að bókun 9 geymdi sérákvæði, sbr. vísun 20.
gr. EES-samningsins til bókunar 9, og félli því utan 61.-64. gr. samningsins um
ríkisstyrki almennt. Vísaði framkvæmdastjórnin til þess að EFTA-ríkin hefðu
ekki innleitt réttarreglur bandalagsins (acquis communautaire) að því er varðar
sjávarútvegsstefnu, enda þótt þau hefðu fallist á það í sameiginlegri yfirlýsingu
sinni að virða reglur bandalagsins um ríkisstyrki, einnig að því er lýtur að
sjávarútvegi. Hvorki EES-samningurinn né ESE-samningurinn mælti fyrir um
eftirlitshlutverk ESA á þessu sviði.
Að því er lýtur að þeirri röksemd samtakanna SSGA að ESA væri eina
stofnunin sem væri valdbær til meðferðar málsins, benti framkvæmdastjórn EB
á að sú málsmeðferð sem EES-samningurinn gerði ráð fyrir hér væri að bera
ágreining undir sameiginlegu EES-nefndina samkvæmt 111. gr. samningsins,
um lausn deilumála og í framhaldi af því væri hægt að grípa til öryggisákvæða
samningsins ef ekki fengist viðunandi lausn deilunnar. Aðili sem teldi rétt á sér
brotinn gæti beint kvörtun um meinta rikisstyrki til framkvæmdastjómar EB,
sem gæti borið málið upp í sameiginlegu EES-nefndinni. Þá benti fram-
kvæmdastjórnin á að réttargerðir EB um sjávarafurðir giltu ekki á samnings-
svæði EES-samningsins og því tæki bann við ráðstöfunum gegn undirboðum,
jöfnunartollum og aðgerðum gegn ólöglegum viðskiptaháttum skv. 26. gr. EES-
samningsins ekki til fiskafurða, sbr. bókun 13 við samninginn. Þessi úrræði
væru því enn tæk innan efnahagssvæðisins. Ef framkvæmdastjómin hefðist
ekki handa við rannsókn á meintum styrkjum eða niðurgreiðslum, gæti aðili
sem hefði hagsmuna að gæta borið þá synjun framkvæmdastjómarinnar undir
EB-dómstólinn.
Mál þetta hefur ekki komið til kasta EFTA-dómstólsins á nýjan leik. Aftur á
móti hefur ágreiningur um offramboð á norskum laxi innan Evrópska efna-
hagssvæðisins nýlega verið til umfjöllunar innan Evrópusambandsins og hefur
sambandið lýst yfir að það hugleiði ráðstafanir gegn undirboðum norskra
útflytjenda. Hefur Evrópusambandið m.a. ákveðið lágmarksverð fyrir lax innan
sambandsins, með vísan til 112. gr. EES-samningsins. Fulltrúar EFTA-rikjanna
162