Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Qupperneq 46

sem hann hefði þegar greitt, og héldi áfram greiðslu þeirra í framtíðinni með sama
hætti og GMC hefði gert. Þá krafðist Langeland þess að NF yrði dæmt til greiðslu
á mismuni þeirra iðgjalda sem GMC hafði greitt fyrir starfsmannatryggingu sína
og þeirra iðgjalda sem NF greiddi fyrir lágmarkstryggingu þá sem það fyrirtæki
hafði. NF hafnaði kröfunt Langeland að öllu leyti.
Skýring á ákvæðum norskra laga um vinnuvemd (arbeidsmiljðloven), sem
breytt var með lögum 27. nóvember 1992 til að aðlaga löggjöfina að nefndri til-
skipun gat oltið á því hvernig ákvæði tilskipunarinnar væru skýrð. Af þeim sök-
um sendi Stavanger byrett beiðni um ráðgefandi álit til EFTA-dómstólsins.
Spurningarnar voru þessar:54
1. Tekur undantekningarákvæði 3. mgr. 3. gr. í tilskipun ráðsins 77/187/EBE til réttar
starfsmanns til greiðslu iðgjalda til lífeyristrygginga fyrirtækis eða fyrirtækja sem eru
utan félagslega tryggingakerfisins, eða tekur ákvæðið aðeins til greiðslu lífeyris
samkvæmt slíkri tryggingu?
2. Er 1. mgr. 3. gr. í tilskipun ráðsins 77/187/EBE ófrávíkjanleg í þeim skilningi að
launþegi geti ekki lögum samkvæmt samþykkt óhagstæðar breytingar á vinnusamn-
ingi sem rætur eiga að rekja til aðilaskipta að fyrirtæki?
6.2 Ráðgefandi álit EFTA-dómstólsins
a. Lífeyristryggingar
Fyrri spurning Stavanger byrett lýtur að sama túlkunarvandamáli og lagt var
fyrir dómstólinn í máli Eidesund. EFTA-dómstóllinn leysti úr þeirri spurningu
með sama hætti og í því máli og má vísa til þess, sem rakið er í 5.3 d. hér að
framan. I báðum álitum dómstólsins var tekið fram að málin hefðu ekki verið
sameinuð en þó hefði það verið samkomulag aðila við flutning þeirra, sem fram
fór sama dag, að taka mætti tillit til upplýsinga og raka sem fram kæmu í hvoru
málinu um sig við úrlausn beggja. Svar við fyrri spumingunni var efnislega það
sama og í fyrmefndu máli, þ.e. að skylda til greiðslu iðgjalda til frjálsra
lífeyristrygginga byndi ekki nýjan vinnuveitanda eftir aðilaskipti.
b. Ófrávíkjanleg ákvæði
Síðari spuming Stavanger byrett var efnislega um sama álitaefni og komið hef-
ur til kasta EB-dómstólsins. Með vísan til 6. gr. EES-samningsins tók EFTA-dóm-
stóllinn þá afstöðu að svar við þessari spumingu skyldi vera sambærilegt niður-
stöðu EB-dómstólsins, í málinu Tellerup v Daddy’s Dance Hall,55 Vísaði EFTA-
dómstóllinn til tilgangs tilskipunarinnar um vemd launþega og fylgdi því fordæmi
EB-dómstólsins að þar sem um væri að ræða stefnumótun sem tæki mið af
almannahagsmunum væri ákvæðið ófrávíkjanlegt, þ.e. ekki í valdi atvinnurekenda
54 Sjá orðrétta þýðingu í EES-viðbæti við Stjómartíðindi EB nr. 23, 23. maf 1996
[96/EES/23/12].
55 Mál nr. 324/86 Tellerup v Daddy’s Dance Hall [1988] ECR 739.
182