Tímarit lögfræðinga - 01.05.1998, Qupperneq 28

peningalega mynt en peningaseðlar voru taldir vera peningaígildi. Af þessu
leiddi að fyrirkomulag myntsláttu varð nokkuð mismunandi eftir því hvaða land
átti í hlut en eins og framkvæmdinni er nú almennt háttað er algengast að
seðlabankar annist einnig eða beri ábyrgð á myntsláttunni. Samkvæmt framan-
greindum ákvæðum í reglugerðardrögunum er notað hugtakið „aðildarríki" en
með því móti er gefinn kostur á því að aðlaga rétt einstakra þátttökuríkja á
grundvelli sögulegrar þróunar í hverju ríki fyrir sig.
I greinunum er einnig ákveðið (þ.e. í 10. og 11. gr.) að seðla skuli eingöngu
gefa út í evrói og önnur mynt skal vera í evrói eða sentum og skal þetta verða
lögeyrir í þeim aðildarrrkjum sem eiga aðild að myntsamstarfinu. Ákveðin tak-
mörk gilda um notkun myntar sem lögeyris. Þannig ber engum (utan útgefanda
myntarinnar) skylda til þess að taka við fleiri en fimmtíu myntum (þ.e. stykkj-
um) í einni greiðslu.
Það er á valdsviði ráðsins samkvæmt 105. gr. A í (2) Rs. (106. gr. (2) Rs.) að
taka ákvörðun um myntframboðið (stærð og fjölda myntanna), þar með taldar
ákvarðanir um tæknileg atriði varðandi útlit þeirra mynta sem ákveðið er að
setja í umferð. Ákvörðun um seðlaframboðið fellur innan einkaréttar Evrópu-
sambandsins á útgáfu seðla.40
Peningaseðlar og mynt sem gefin er út í hverju einstöku aðildarríki mynt-
bandalagsins skulu vera áfram lögeyrir í sex mánuði eftir að aðlögunartímanum
lýkur, þ.e. þar til 1. júlí 2002. Aðildarríkjunum er einnig heimilt að ákveða að
hafa þetta tímabil styttra (eða jafnvel falla alveg frá því að leyfa nokkra að-
lögun) og setja reglur sem kveða á um notkun og innlausn þessa lögeyris, sbr.
15. gr. í reglugerðardrögunum. Nánar er kveðið á um að það fer eftir ákvæðum
í lögum einstakra ríkja hvort unnt sé að krefjast þóknunar fyrir innlausnina.41
Eftir 1. júlí 2002 ber einstökum útgefendum peningaseðla og myntar að halda
áfram innlausn á hinu fasta gengi samkvæmt nánari ákvæðum í lögum svo og
framkvæmd í hverju aðildarríki fyrir sig. í stórum dráttum hefur þetta þá
þýðingu að handhafi peningaseðla og myntar í eldri greiðslumiðli aðildarríkj-
anna mun geta innleyst seðlana og myntina í viðkomandi seðlabanka í lengri,
eða jafnvel ótakmarkaðan tíma eftir að breytingin á sér stað.
Samkvæmt 12. gr. reglugerðardraganna skulu þátttökuríki í myntbanda-
laginu stuðla að fullnægjandi aðgerðum gegn peningafölsun og eftirlíkingum
evró-peningaseðla og myntar. Reikna má með því að um þetta verði að setja
40 í undirbúningi er að gefa út peningaseðla með verðgildi 500, 200, 100, 50, 20, 10 og 5 evró og
mynt með verðgildi 2 og 1 evró, svo og 50, 10, 5, 2 og 1 sent, sbr. seðla- og myntframboðið sjá
tillögu framkvæmdastjómarinnar að reglugerð sem tekin er inn í Stj.tíð. ESB, nr. C 208, 09.1997,
bls. 5.
41 Samtök viðskiptabanka í mörgum aðildarríkjum hafa lýst því yfir að ekki verður krafist
þóknunar vegna innlausnar á peningaseðlum og mynt þeirra og skiptingu yfir í evró, sjá Euro Paper.
„Legal framework for the use of the euro“, bls. 7.
112