Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1957, Qupperneq 18

16
þroski stuðli að góðum námsárangri, ef allt fer með felldu.
En hitt er samt mikilsvert, að úreltar námsreglur tefji ekki
fyrir því um of, að unga fólkið geti fyrir alvöru snúið sér að
þeim viðfangsefnum, sem þeirra bíða að loknu námi. Ég hygg,
að það sé hagsmunamál þjóðfélagsins eigi síður en námsfólks-
ins og vandamanna þess. Ég vil geta þess, svo ekki valdi mis-
skilningi, að víða erlendis er alltítt, að stúdentar sé giftir, og
jafnvel reistir hjónagarðar fyrir þá, t. d. í Árósum. Ég ætla
líka, að ytra gæti enn áhrifa frá stríðsárunum, sem ollu því,
að margir urðu ærið seint fyrir í háskóla, en það hefur efa-
laust haft sín áhrif í þessu efni.
Margt er okkur nútímamönnum vel gefið og vel í hendur
búið, enda verður ekki annað sagt en að við vitum sjálfir af
því. En þrátt fyrir alla vizku og tækni er framtíðin okkur
óráðin gáta. Þar erum við jafnvel eftirbátar okkar fákænu
forfeðra, ef sögum má trúa. Lengst mun samt sú vizka endast,
er sagan kennir okkur, að lífið gengur sinn gang nokkuð svo
skrykkjótt, bæði þjóðlífið sjálft og ævi hvers einstaks manns.
Jafnvel þið, sem enn eruð býsna ung, hafið þó nokkrum sinn-
um heyrt talað um erfiða tíma, en sennilega hafið þið ekki
tekið mikið mark á slíku hjali. Enn er rætt um það, að fram-
undan séu erfið ár, og má mikið vera, ef sú verður ekki reynd-
in á. Það heyrir til reynslu efri áranna, að sizt ljúgast slæm
tíðindi. Við höfum öll undanfarið leikið við nokkuð léttan
taum, svo sízt er að undra, þótt um stund verði okkur gripið
til seinagangsins. Má öllu samt borgið verða, ef vel er til gáð.
En þrátt fyrir mikinn áhuga á þjóðmálum, sem nú er títt, geri ég
ekki ráð fyrir, að þið, nýstúdentar, berið mikinn kvíðboga fyrir
hinu ókomna. Það er ef til vill eitt af þeim einkennum æsku-
lífsins, sem skemmtilegast er og dýrmætast, að kvíða engu,
mæta hverjum nýjum degi með öruggu hjarta. Slíkt má kalla
léttlyndi, jafnvel léttúð. Samt er það staðreynd, að meðan mað-
urinn á einhvern snefil eftir af þessu hugarfari, hefur hann
ekki beðið fullan ósigur í lífsins stríði. Ég get ekki hugsað mér
stúdent, sem láti yfirþyrmast af búksorg, áhyggjum vegna
líðandi stundar. Margt getur samt amað að. Það eru vissu-