Hlín - 01.01.1922, Side 28

26
Hlín
hverju ári, rótin verður stærri að ummáli og fleiri Ijós-
stönglum skýtur upp, en af því að skrúðgarðar eru víð-
ast fremur smáir, verður að gæta þess að skifta þessum
plöntum svo oft, að þær hafi einungis hæfilega stærð í
hlutfalli við garðinn. Annað atriði kemur einnig til geina:
Þegar plönturnar verða gamlar og stórar um sig, deyr
oft miðpartur rótarinnar, svo eyða verður í miðjan brúsk-
inn. Plantan er þá tekin upp og feyskni rótarparturinn
annaðhvort höggvin úr með beittri skóflu, sjeu ræt-
urnar trjákendar, eða reittur úr með höndunum, ef ræt-
urnar eru safamiklar og greindar!
Á gömlum plöntum kemur oft fyrir, að fjölært illgresi
vefst í ræturnar, stelur miklu af næringu frá þeim og er
til óprýði. Pá verður að fara eins að, taka hnausinn upp,
greiða rótina sundur og tína úr iligresið. Sumar blóm-
jurtir hafa skriðula rótstöngla, sem teygja sig í allar áttir
frá móðurplöntunni, og skjóta upp Ijóssprotum, hvar
sem þær sjá sjer fært, oft upp í gegnum rætur annara
jurta. Pesskonar jurtir verða auðveldlega að illgresi í garð-
inum, ef ekki eru hafðar góðar gætur á. Heppilegast er
að Iáta þær standa sjer í beði eða horni út af fyrir sig.
En þó þær standi í beðum með fleiri tegundum, má
Pyggja fyrir, að þær verði til skemda með því að höggva
hvert ár rækilega kringum hverja þesskonar plöntu og
uppræta allar jarðrenglur, sem frá henni hafa vaxið. —
Pegar búið er að hreinsa plönturæturnar og skifta þeim
eftir þörfum og molcfin er orðin hæfilega þur til vinslu,
er stungið kringum trje, runna og blómplöntur, möluð-
um áburði er dreift yfir beðin og svo stungið upp milli
plantnanna með stungugafli, þar næst eru beðin rökuð
vel sljett með garðhrífu. Hve mikið er notað af áburði,
fer eftir frjómagni móldarinnnar í garðinum. Sauðatað
er ágætur áburður í • skrúðgarða, sjerstaklega ef notað
er með honum fosfat; er þá rjettast að dreifa fosfatinu
yfir haustinu áður. í fosfali er fosforsýra, sem er eitt