Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 58

56
Hlln
ingabók kom út, held jeg að flestar konur hafi haft
svolítið húsapótek heima hjá sjer.
Það mátti heita að sjóferðir stæðu yfir ár út og ár
ipn, nema þegar ísa lagði. Fyrst á vorin hrognkelsaveiði,
svo að hreinsa til fyrir æðurinn, búa til hreiður og setja
upp hræður, svo leitir að eggjum og dún. — Helsti
vargur í varpi voru hrafn, kjói, örn og svartbakur, en
það var líkt með hann og.tófuna, sagt er að hún bíti
ekki nærri greninu, oft var þjettast varp kringum svart-
bakshreiðrin, en æðarungana drap hann miskunnarlaust,
var líka gerður útlægur og rjettdræpur eftir fuglafriðunar-
lögunum. — Ekki dugðu hræðurnar ætíð til að fæla örn-
inn, þá var það ráð tekið, að gera brennu úr alskonar
óþverra, sem sterka lykt lagði af, svo sem grút, þangi
og þess háttar, þetta var gert á mörgum stöðum sama
dag, svo assa gamla hafði hvergi frið fyrir gvælu, oft
dugði þetta, örninn hvarf. En langverstur vargur í varpi
var tófan. Hún kom oft út til Eyjanna þegar ísa lagði,
og bar við að ein eða tvær urðu eftir, þegar isa leysti,
var það eitt hið erfiðasta viðfangsefni að leita uppi tófu,
en aldrei var hætt við það fyr en hún náðist, og var
hún þá tafarlaust drepin. Ef hún náðist ekki strax, gat
hún á einum sólarhring eyðilagt heilar eyjar, fuglinn
hræddist hana og svo bruddi hún eggin takmarkalaust,
enda var ekki beðið boðanna, ef hennar varð vart, heldur
fóru alfir sem vetlingi gátu valdið í tófuleit, gangandi.
hlaupandi, róandi, og áfram var haldið dag og nótt, uns
hún náðist. — Það má nærri geta, hvort ekki hafi verið
nokkur spor að hlaupa t. d. í Látrum, þar sem jeg var,
það var sagt að undir þá eyju lægju 120 hólmar og sker,
og í dúnleit varð að fara þrisvar til fjórum sinnum á
hverju vori.
Næstu sjóferðir voru svokallaðar fjárferðir. Eftir að
fugl fór að hreiðra sig, mátti engin sauðkind vera í eyj
um, ekki hundur eða köttur, ekkert nema kýrnar, alt varð