Hlín - 01.01.1922, Qupperneq 67

Hlin
65
í Instabæ. Hafliði sigldi og kom aftur með miklar og
góðar vörur. Ólafur var fjelagsstjóri, og þótti hagkvæmt
að versla á þennan hátt.
Rúmsins vegna læt jeg hjer staðar numið, þótt margt
fleira mætti segja um lífið í Eyjunum. Jeg fluttist nauðug
úr foreldrahúsum út í þessar breiðfirsku eyjar, en jeg
skoðaði það sem forlög, þarna er mjer ætlað að vera,
og því verð jeg að reyna að taka öllu vel. Jeg var í
ellefu ár í vist hjá áður ámihstum hjónum, Þórarni og
Ragnheiði í Látrum. Pau voru barnlaus, en áttu fóstur-
son, sem seinna varð maðurinn minn. Við byrjuðum
búskap á parti af jörðinni móti gömlu hjónunum, og
var það ekki vandalaust. Við bjuggum þarna í 15 ár, þá
misti maðurinn minn heilsuna, og reyndi jeg þá að taka
í rhínar hendur sumt af hans verkum, bæði til sjós og
lands, en svo fór, að mjer var ekki unt að komast að
heiman, og rjeði jeg þá til mín stúlku, sem fær var í
flestan sjó, hún var formáður í ferðum, stundaði bæði
leitir og lagnir, en jeg bauð henni ofurlítið hærra kaup
en venja var, 50 aura á dag í stað 40. — Svo er það
eitt sinn um vorið, maðurinn minn var þá orðinn fár-
veikur og jeg því uppgefin af vökum og þreytu, að
jeg fór til kirkju mjer til andlegrar og líkamlegrar hress-
ingar, en áður en jeg kemst í kirkjuna, mætir mjer einn
af stórbændum sveitarinnar og spyr, hvort það sje satt,
að jeg sje farin að bjóða hærra kaup en venja sje. Jeg
varð að játa að svo væri, óg fjekk jeg harðar átölur fyrir.
Jeg sagðist vona að þurfa ekki að sækja iþá peninga til
hans. »Það veit jeg vel«, segir hann, »en það er hægra
að koma þessu á en af«. Það var aðal-atriðið. Kaupið
sem annað átti að haldast í gamla horfinu. — Það var
naumast að færa mætti í þá daga stein úr stað, ef hann
hafði staðið lengi, jafnvel þótt hann væri til óþæginda.
En úr þessu fer þeim að fækka gömlu eyjakóngunum
og þeir yngri að taka við.
5