Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 64

58
D V ö L
ég er mjög þreytt — enginn get-
ur séð okkur hérna vegna beygj-
unnar á veginum — nú verður
þú að hraða þér upp að klaustr-
inu, ástin mín“.
Stúlkan leit í kringum sig. Það
var unaðsfagurt kvöld, loftið
hreint og svalt, himininn fagur-
blár. Af öllu umhverfinu var
klaustrið eitt dimmt og skugga-
legt.
Gamla konan var að missa með-
vitundina. Hún hafðl eytt síðustu
kröftum sínum til þessa þunga
ækis.
„Flýttu þér, elskan mín, eftir-
lætið mitt; hjá hinum heilögu
systrum ertu örugg. Kysstu mig
að skilnaði, Elísabet .... Guði
sé lof, að ég hefi frelsað þig frá
hermönnunum og girndum
þeirra!“
Stúlkan leit á gömlu konuna.
Það var þarflaust að kyssa hana,
úr því að hún var dauð . . . . En
hvað hún var ljót, þar sem hún
engdist sundur og samarí í gras-
inu! Elísabet strauk fingrunum
yfir sitt óflekkaða brjóst, og
renndi augunum til klaustursins
á hæðinni. Hún var svöng, þreif
með áfergju af jörðinni fallið epli
og beit hraustlega í það odd-
hvössum, smáum tönnnunum.
Skógarepli! Hún kastaði því burtu
með viðbjóði. Eins og munnur
hennar væri ekki enn fullur ediki.
Vonbrigðin staðfestu þennan
úrskurð. Allt var svo einmanalegt
og rólegt, klaustrið svo kveljandi
Stökur
Sigurjón í Snæhvammi var að rabba
við ritstjóra Dvalar um hitt og ann-
að viðvíkjandi Páli Ólafssyni skáldi
og varð þ?i að orði:
Á anda Páls ef ætti ég völ
og hans listatökum,
skyldi ég glaður gefa Dvöl
góða fylli af stökum.
Sigurjón er prýðilega hagmæltur,
eins og margir greindir alþýðumenn
eru. Þessa vísu kvað hann eitt sinn
af munni fram á sjóferð:
Þekkir baldinn þiljujór
þetta kalda gaman,
hvernig alda og iðusjór
átök falda saman.
þögult, amma hennar svo frá-
hrindandi eftir þennan sviplega
dauða, og í aldingarðinum skóg-
arepli.
Hún tók hina útsprungnu rós
af vagninum, bar hana feimnis-
lega að vörunum og sneri síðan
til baka eftir Krakow-veginum.
Hún ætlaði að leita uppi fallega,
unga merkisberann, sem hún
hafði séð gegnum rifurnar á lík-
kistugarminum.
Páll S. Pálsson
þýddi.