Dvöl - 01.01.1940, Síða 18

12
D VÖL
um og öðru drasli á kirkjuloftinu, sem
hægt væri að reikna þeim hjónum til
syndar að morgni. Dugandi húsmóðir varð
að hafa auga á hverjum fingri, ef vel átti
að fara.
Hjónin kysstust að skilnaði. Hún snéri
aftur til eldhússins og starfanna þar, en
hann fór beina leið inn í svefnherbergið
þeirra, Þar lágu tveir þriflegir barnungar
og sváfu svefni hinna réttlátu. Tvíburar,
fæddir í heilögu hjónabandi og færðir
guði við skírn litlu síðar. Tveir drengir,
þegar á fyrsta hjónabandsárinu. Hún var
alveg dásamleg kona!
Bóndinn horfði augnablik á syni sína,
hróðugur á svip, sneri svo við blaðinu og
hallaði sér út af á legubekkinn í dagstof-
unni. Þar var pípan hans við hendina.
Hann kveikti í henni. Tóbakið frá Sam-
bandinu var bragðgott, en þó varð honum
hugsað til dýrra, sterkra vindla, sem hann
hafði reykt hérna á árunum, og voru hon-
um betur að skapi. Á skápnum lá bók-
in, sem hann hafði verið að lesa í gær-
kvöldi. Ætti hann að nenna að standa á
fætur til að ná í hana? Það var tæpast
ómaksins vert. Hann tottaði pípuna og
hugsaði gott til framtíðarinnar, engar
áhyggjur ónáðuðu hug hans. Úti sungu
fuglar í grænu laufi, vorið var komið til
Norðurlands. Síðan hurfu framtíðarvon-
irnar og vorbirtan út í þoku óminnisins og
ungi bóndinn svaf rótt.
Hann svaf þó ekki nema nokkur augna-
blik. Tvíburarnir hans fóru allt í einu að
hljóða hástöfum og vöktu hann til með-
vitundarinnar á ný. Hann bylti sér á hlið-
ina, dálítið ergilegur yfir hávaðanum, —
hann vildi ekki vakna. En þá kom hann
óvart við vatnsglas á borðinu, glaðvaknaði
og reis upp. Vatnið úr glasinu rann við-
stöðulaust yfir borðið, nú bleytti það dúk-
inn og rann siðan ofan á teppið fyrir
framan legubekkinn, eins og regn, sem
drýpur af húsþaki, ofan i mjúka, græna
jörð á vorin.
En hvað þau hljóðuðu hátt þessi börn.
Það var allt annað en gaman að vakna
við slíkt. Hann yrði líklega að rlsa á fætur
og segja stúlkunum til.
En þá birtist konan hans elskuleg í dyr-
unum. Hún hefir þvegið mjölið af hönd-
unum og losar nú um brjóst sín. Hún er
því vönust, að taka af honum allt ómak og
erfiði innan húss. Nú sezt hún á stól and-
spænis honum með syni þeirra við brjóst-
in, sem eru stór og hlý og auðug af lífs-
næringu. Drengirnir hætta óðara að
hljóða, þeir drekka ákaft af brjóstum
móðurinnar. Grátur þeirra er einungis
vopn þeirra í baráttunni um að fá það,
sem þeir óska eftir. Þeir þekkja orðið á
fullorðna fólkið, þótt ungir séu. Aldrei eiga
stúlkurnar svo annríkt, að þær komi ekki
strax, ef tvíburunum þóknast að kalla eftir
sínu. Fólkið gengur á tánum til að vekja
þá ekki, ef þeir sofa. Þetta eru litlu prins-
amir í æfintýrinu, — þeir, sem eiga að
erfa ríkið.
Það eru því engin undur, þótt dekrað sé
við þá.
Frú Aðalheiður lítur á mann sinn.
— Ég kvíði nú hálfvegis fyrir þessum
gesti okkar, ég get ekki að því gert. Og ef
hún skyldi nú vera einhver vandræða-
manneskja, þessi blessuð unga frú? Konan
segir þetta áhyggjufull á svip og horfir
stöðugt á manninn. Börnin eru að komast
í værð aftur. Bóndinn geispar.
— Gerðu þér engar óþarfa áhyggjur,
góða mín, svaraði hann. Ég spái þvf, að
þið verðið fljótt góðar vinkonur. t raun
og veru gat hann ekki leynt því, að hann
hafði engan áhuga fyrir þessu samtali.
Koma hins tilvonandi gests olli honum
engra heilabrota. Konan hlúði að brjóstum
sínum og horfði ástúðlega á sofandi
bömin.
— Ósköp ertu syfjulegur, góði, sagði hún.
Svafstu illa í nótt?
— O-nei, svaraði hann dræmt.
— Já, ég vona bara að góður guð gefi
mér, að það verði vandræðalaust að fást
við hana, hélt Aðalheiður áfram. Aum-
ingja konan, að vera eitthvað undarleg.
Já, það á margur bágt.