Dvöl - 01.01.1940, Side 21

D VÖL
1S
að út úr flóði. Þetta er gestrisninnar fagra
og marglofaða æfintýri.
Frá stjórnmálunum barst talið að ungu
konunni, sem von var á í sveitina. Prest-
urinn lofaði þá, sem öðrum vildu þjóna.
Konurnar depluðu ótt og títt augunum,
eins og þær væru í reyk, en unga stúlkan
hristi dökkan drengjakollinn, hún þekkti
engar skyldur og engar fórnir. Konurnar
fóru að spyrjast fyrir um þessa vesalings
ungu frú. — Og búin að missa manninn,
svona ung! Ojæja, það er margt manna
bölið, það vissi himnafaðirinn einn. Og
var nú auðvitað úrvinda af harmi, blessuð
manneskjan. Það voru ekki allir, sem létu
sér segjast við mótlætið, svona fyrst í stað.
Það vissi hver, hvað hjá sér gerðist. Ein-
hver spurði um ætt konunnar og þá upp-
lýstist, að hún var af góðum ættum og
meira að segja rík. — Já, það var nú ekki
ekki allt fengið með auðnum, sögðu kon-
urnar. — Það er ekki æfinlega, að þeir
baði í rósum, sem eru rikir. — En hún er
lánsmanneskja, að komast hingað, betra
og guði þóknanlegra heimili getur syrgj-
endum ekki hlotnast.
Þessu voru bændurnir samþykkir, þó að
þeir segðu færra. Þeir tóku í nefið og buðu
hver öðrum, út úr vandræðum. Þeir kunnu
hálf illa við sig í stofunni eftir að talið
barst að þessum feimnismálum, vildu
heldur rétta úr sér úti í sólskininu.
Síðan er þakkað fyrir sig með kossi og
handabandi og gestimir eru á bak og burt.
Þeir ríða heimleiðis í kvöldkyrrðinni.
Skúrin i fjallinu döggvar engi og gró-
in tún. Blátt blóm við veginn lítur upp og
brosir gegn um tár.
Og fréttin um ungu konuna sorgmæddu,
sem er búin að missa manninn og sem
er ekki hamingjusöm, þótt hún sé rik, berst
víðs vegar með hraða vindsins. Sumir
sögðu, að hún væri svarthærð með dökka
bauga undir augunum, skinhoruð og al-
veg hræðilega dökkeyg. Aðrir fullyrtu,
að hún hefði lagzt í rúmið, þegar hún
missti manninn og ekki stigið á fæturna
síðan. Nú átti að flytja hana þetta nauð-
uga, það var síðasta tilraunin til að bjarga
henni. Og enn aðrir báru ímyndaða lotn-
ingu fyrir þeirri ást, sem lagði heilbrigt
fólk í rúmið, tærði líkamann og eyðilegði
lífsgleðina, og þeir skildu ekkert 1 gjaf-
aranum allra góðra hluta að lofa þeim
ekki að njóta lengur samvistanna, sem
unnust svo heitt. En hann hafði sínar
ástæður. Um það voru allir sammála.
En nú kemur konan sjálf til sögunnar og
þá var það, sem hugmyndir fólksins um
hana urðu sér blátt áfram til skammar.
Á fögrum sumardegi kom hún ríðandi i
hlaðið á Ási við hlið húsbóndans. Það var
sólfar á skýjunum og bjart til hafsins. Hún
var broshýr og létt eins og sumarskýið yfir
heiðinni. Þessi kona gat ekki hafa grátið
heilar nætur, augu hennar voru björt og
skær. Fólkið sá kastaníubrúna lokka, undir
hvítum hatti, ljósan sumarjakka, hneppt-
an yfir hvelfdum barmi. Og gáskinn í
augum hennar særði beinlínis sómatil-
finning þessa fólks, sem beið eftir sorg-
bitinni, lífsreyndri konu. Jafnvel bæjar-
húsin virtust líta hana með vanþóknun.
Frú Aðalheiður stóð í dyrunum og beið.
Yfir enni hennar liðu skuggar þeirrar lífs-
reynslu, sem hún átti von á að sjá. Það
liðu einnig skuggar yfir túnið og hlíðina á
móti, hvítu skýin yfir fjöllunum hurfu,
önnur dekkri og alvarlegri komu í stað-
inn. Fram til dalanna var byrjað að rigna.
Þær heilsuðust á steinstéttinni við hús-
ið. Frú Aðalheiður dálltið þurrleg, hin
nefndi nafn sitt:
— Dúfa Hermanns.
Dúfa! Var það þá nafn á fullorðinni
manneskju? Það var hennar gælxmafn frá
bemskuárunum, hún unni því, og öðrum
átti líka að læra að þykja það fallegt. Það
var ekki fyrr en nokkru síðar, þegar hún
var farin að kynnast fólkinu, að hún gerði
þessa athugasemd við nafnið sitt. Þama
á stéttinni nefndi hún það bara blátt
áfram og rétti um leið fram granna, hvíta
hendi með silfurhring. Aðalheiður tók
kveðjunni og lét sem ekkert væri. Hún var
langt frá því ánægð tU að byrja með. Þessi