Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 22

16
DVÖL
unga kona á ljósa jakkanum, með brúna
f allega hárið var ekki sú, sem hún átti von á.
Enginn sá það á henni, að hún bæri
sorg eftir látinn eiginmann. Því síður var
sýnilegt, að hún væri minnstu vitund
undarleg. Það yrði tæpast talið neitt góð-
verk að lofa henni að vera á heimilinu í
sumar. Heimilisfólkið var á sama máli.
Sá eini, er virtist kunna að meta að-
komukonuna við fyrstu sýn, var húsbónd-
inn sjálfur. Hann lék við hvern sinn
fingur. Augu hans hvörfluðu óeðlilega oft
frá hinum þriflegu brjóstum eiginkonunn-
ar til vangans undir ljósa hattinum, til
augnanna, sem brostu móti honum undan
dökkum brám hinnar ókunnu konu. Hann
var ungur og léttur á sér, yngri en í gær,
og kossar hinnar lögmætu eiginkonu
heyrðu fortíðinni til. Þannig getur einn
skemmtilegur sumardagur farið með beztu
menn, þvert ofan í öll loforð.
— Er það ekki leiðinlegt, að ég skuli
einmitt koma á mánudegi, sagði unga kon-
an, þegar hún var sezt í bezta stólinn í
stofunni. Hún setti um leið svo fallegan
stút á munninn, að hún varð alveg ómót-
stæðileg. — Og ég, sem hafði hugsað mér
að eiga hér svo indælt sumar, því að hér
er svo fallegt.
Jón flýtti sér að segja, að allir væru
löngu hættir að trúa því, að nokkur ógæfa
fylgdi mánudeginum.
— Nei, er það satt? Þá skal ég líka trúa
því.
Hún hló stuttan hlátur og þá sáust
hvitu perlutennurnar hennar, ekki ein ein-
asta var skemmd. Málrómur hennar var
bjartur, hún talaði full hátt og hreyfði
sig stöðugt á meðan hún talaði. Hún
handlék það, sem næst henni var, eins og
barn, sem getur ekki haldið höndunum
kyrrum. Hún braut eldspýtuna, sem hún
hélt á, í smátt og raðaði brotunum í lófa
sinn. Aðalheiður leit allt þetta með van-
þóknun. Sjálf var hún utan við samtalið
og fann til tómleiks, eins og munaðar-
laust barn, sem sett er hjá.
Dúfa var alls staðar heima. Þau höfðu
bæði verið í útlöndum, hún og húsbónd-
inn, þau höfðu lesið sömu bækumar. Það
var likt og tveir vinir hittust eftir langan
aðskilnað. Aðalheiður hafði allt til þessa
haft mjög gaman af að heyra manninn
sinn lýsa ferðalögum sínum um ókunn
lönd. Nú brá svo við, að hún hafði ama
af því. það var ekki alltaf jafn gaman
að lifa.
Kara bar mat á borð og húsbóndinn
leit hana ekki svo mikið sem með öðru
auganu og tók ekki eftir því, hve smekk-
lega hún var klædd. Dúfa hafði beztu
matarlyst. Hún kærði sig ekki um að
hátta aö loknum kvöldverði, sagðist ekki
vera vitund þreytt eftir ferðina, þegar
Aðalheiður sagði nærgætin, að rúmið væri
til, hvenær sem hún vildi. Húsbóndinn
kom með sígarettur. Þau kveiktu í og
sátu í dýrustu stólunum í stofunni. Aftur
fannst Aðalheiði lífið einskis virði, hún
bar við húsmóðurstörfum og stóð upp. Jón
leit augnablik á hana: Ætlaði elskan hans
að yfirgefa þau svo fljótt? Já, hún hafði
störfum að gegna. Það varð þá svo að vera.
Hann kyssti hana, fyrst klaufalega á nefið
og síðan á annað augað. Það bætti dálítið
úr skák. Unga konan blés bláum reyknum
úr sígarettimni sinni út í loftið og horfði
á þau mógráum, hlæjandi augum. Hún
hafði granna silfurfesti um hálsinn, en
engan giftingarhring á hendinni. Var hún
að gera gys að þeim. Svo fór Aðalheiður
út úr stofunni, stillt og hæglát eins og
hennar var vandi.
Frammi í eldhúsinu voru stúlkurnar
búnar að koma sér saman um, að þetta
væri hreint sú einkennilegasta manneskja,
sem þær hefðu séð.
— Það er nú skárri frúin, sagði Kara,
hún er ekkert betri en ég og mínir líkar.
Aðalheiður beit á vörina, hún sagði ekkert,
tók ekki þátt í þessu skrafi með stúlkun-
um, hvorki til né frá. Hvað varðaði hana
um hvað öðrum fannst um ókunnugt fólk?
Ekkert hafði hún sagt, en hún fann til
leyndrar gleði yfir því, að stúlkunum
hennar geðjaðist ekki að ókunnu konunni.