Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 27

DVÖL
21
Nei, ekki agnar ögn, en henni er hlýtt til
hans eins og góðs félaga og hún er hon-
um þakklát fyrir sumarið. Hann hlýtur
Þó að skilja það, að ekki hefir hún hugs-
að sér að komast upp á milli hjóna, gera
hjónaskilnað? Það er meir en nóg af ó-
giftum karlmönnum í heiminum finnst
henni. Ef honum hefir virzt hún gefa und-
ir fótinn, er það misskilningur, það er bara
hennar eðli að vera glöð og vingjarnleg
við alla. Hún er sannarlega ekki að hugsa
um að binda sig á ný.
Hún segir allt þetta brosandi, röddin er
alveg eins og hún á að sér að vera, ekkert,
sem bendir á, að Dúfa litla hafi komizt 1
geðshræringu. Þau sitja í legubekknum,
hún hefir dregið hann á réttan kjöl aftur,
Úr því óvirðingarástandi, sem hann var í.
hau tala lengi saman. Hún á þó flest orð-
iu. Hún hefir víst aldrei síðan hún kom
talað svona mikið um sjálfa sig. Ætlar
hún að trúa honum fyrir leyndarmáli?
Hún lofar hönd sinni að hvíla í lófa hans,
eins og til raunaléttis, því að hún skilur,
hvernig honum muni vera innan brjósts.
Hann horfir fyrst ofan í gólfið, dirfist ekki
að líta í hennar björtu augu, en hlustar
eftir orðum hennar. Þannig átti þá dag-
urinn að enda.
Rökkrið laumast inn, fyllir hornið aftan
við legubekkinn, myndirnar verða óskirar
á veggjunum. Stóri hjörturinn, sem hús-
móðirin saumagi, meðan hún sat í festum,
myndar sig til að stökkva út af léreftinu.
í baksýn er skógurinn og frelsið. Enginn
silfurmáni tendrast í hálofti, þar eru dimm
óveðurský, sem elta hvort annað. Þung-
iyndislegur þytur í votu trjálaufinu í garð-
inum. Nú er líka að hvessa, regnið drepur
ú rúðurnar að utan votum gómunum. Inni
liður óðum að skilnaðarstundinni.
Eftir því, sem rökkvaði meir, jókst hús-
hóndanum hugur. Nú þorði hann jafnvel
líta upp, sektarmeðvitundin fjarlægðist.
Sjálfsafneitunin, hin heilaga fórn, er hann
færði ást sinni, skein af andliti hans, hinn
fullorðni maður lofaði að reynast konu
sinni trúr, allt til æfiloka. Ég ætla að bera
byrðar lífsins einn þín vegna, sagði hann
hátíðlegur. Dúfa litla mundi hverfa, en
minning hennar var nokkuð, sem enginn
gat frá honum tekið. Hún mun hjálpa mér
yfir það erfiðasta, bætti hann við.
Játningamar streymdu um hug hans,
hann átti aðeins ekki nógu falleg orð yfir
hugsanir sínar. Að lokum bað hann bljúg-
ur um einn koss af vörum ástmeyjarinnar,
æ, bara einn einasta, sem innsigli þess
sáttmála, er þau höfðu með sér gert. Hún
lét tilleiðast, að gefa honum kossinn, en
lét þess getið um leið, að það væri bara
í gamni. Hún hallaðist að honum í rökkr-
inu, mjúkt og elskulega og varir þeirra
mættust í löngum kossi. Svona vel hafði
ungi maðurinn aldrei verið kysstur fyrr.
Þá var stofuhurðin skyndilega opn-
uð og frú Aðalheiður stóð í dyrunum
í reiðfötum sinum og hatturinn
hálf eyðilagður í rigningunni. Hún kom
mátulega til að sjá það, sem var að gerast.
ísköld fyrirlitning skein af andliti hennar,
hún hélt uppi rennvotu reiðpilsinu. Þau
slepptu tökunum og hann starði flemturs-
fullur á konu sína, líkt og hún væri sýn frá
öðrum heimi. Komin heim, þrátt fyrir
hvæsandi illviðrið úti, heim að gæta bús
og barna. Hún lét ekktr aftra sér. Kom
óvænt, þegar sízt skyldi eins og sumír
gestir. Hvílik kona!
Dúfa kvaddi hjónin brosandi og hvarf
úr leiknum, nú var henni ofaukið. Það var
bezt, að þau hjónin töluðust við undir
fjögur augu. Dúfa var alveg eins og hún
átti að sér að vera, hún þóttist ekki sek,
ekki einu sinni roði í kinnum hennar eftir
kossinn, hún mætti augnaráði hinnar ó-
hikað. Þær voru svo sem nógu útsmognar
þessar drósir. Aðalheiður horfði á eftir
henni með fádæma fyrirlitningu, hún
hefði getað hrækt á eftir henni, ef hún
sjálf hefði ekki haft munnherkjur. Nú var
það Aðalheiður, sem átti leikinn. Þau tvö
urðu að gjöra svo vel og auðmýkja sig
fyrir henni. Það voru þær minnstu skaða-
bætur, sem hún gat krafizt.
Síðan fóru fram reikningsskil. Hann var