Dvöl - 01.01.1940, Page 28

22
DVÖL
Ijúfur elns og lamb og auðmjúkur. Nú var
runninn af honum mesti móðurinn, hann
vildi umfram allt sættist. Þegar á allt var
litið, áttu mennirnir ekki að sundurskilja
það, sem guð hafði sameinað. Það yrði
engum til gæfu.
Um leið og Dúfa hvarf út um dyrnar
og hann var aftur einn með elsku kon-
unni sinni, var líkt og féllu af honum töfr.
ar. Var litla ástmeyjan hans þá álfkona
úr berginu, sem hafði nær því heillað
hann frá konu og börnum. Nú sá hann allt
í einu, hvað Alla hans hafði mátt þola
hans vegna, en borið allt með þögn og
þolinmæði. Hann mátti þakka fyrir að
missa hana ekki líka.
Hann varð að svara mörgum spurning-
um og sumum hálf óþægilegum, en hegn-
ingin fylgir óumflýjanlega afbrotinu eins
og skugginn Ijósinu. Konan vildi ekki trúa
því, að eiginlega hefði þeim ekki farið
annað á milli, ástmeyjunni og honum, en
þessi eini koss.
Einn koss! Var það trúlegt? Hann þagði
um allt sitt basl við að hljóta viðurkenn-
ingu og hélt sér við þennan eina koss.
Jæja. Konan horfði á hann, dálítið háðs-
leg á svipinn, hún naut þess, að vera sá
sterkari. Já, og hann var ekki einu sinni
viss um að hafa átt forleikinn að þess-
um eina kossi. Því gat konan hæglega
trúað, þær voru ekki feimnar þessar drósir.
Hann lét hana lifa í þeirri trú og spurði,
hvort elskan hans ætlaði þá að fyrir-
gefa honum og taka hann í sátt aftur?
Eftir langa umhugsun: — Já, ef þetta
kæmi aldrei fyrir aftur.
Hann vann trúnaðarheit sitt á ný.
Þegar hér er komið sögu, höfðu þau rætt
um þetta æði lengi, fram og aftur. Frúnni
var orðið hálf ónotalegt, hún hafði ekki
einu sinni tekið ofan hattinn, bleytan
rann úr fötum hennar, Nú loksins hafði
hún tíma til að finna þurr föt og skipta.
Blesi var kominn ofan í mýri, búinn að
velta sér og söðullinn hallaðist orðið æði
mikið. Frúin hafði fundið það á sér, að
eitthvað hættulegt værl á seyði inni og
sleppt hestinum í túnið með öllum reið-
tygjum. Nú kom það sér vel, að Blesi
var rólegur í tíðinni; hann virtist ekki
hugsa um annað í svipinn en að kroppa.
Þá var nú næsta skrefið að sýna frú
Kristrúnu það svart á hvítu, hver ætti hér
húsum að ráða. Aðalheiður vildi um-
svifalaust reka hana burtu með skömm,
hvað sem hver segði. Henni fannst hún
ekki mundi festa blund í hinni nýju
hjónasæng sinni, ef friðarspillirinn svæfi
undir sama þaki. Hún ræddi um það við
mann sinn, meðan hún klæddi sig í þurra
sokka, að þvi miður vantaði mikið á að
sumar manneskjur kynnu að skammast sín.
Hann var á sama máli. Nú er ekki annað
eftir en að fá friðarsáttmálann vottfestan!
En áður en frúin fengi tækifæri til að
framkvæma fyrirætlan sína, renndi gljá-
andi bifreið í hlaðið, skvetti regnvatninu
og aumum úr sundinu upp um öll þil og
stóð þar titrandi af áreynslunni, fyrir dyr-
um úti, svo gljálökkuð og framandi, að
jafnvel hundarnir hugsuðu sig um, áður en
þeir geltu að henni. Út úr bifreiðinni stíga
tveir ungir menn, annar með stúdenta-
húfu, báðir friðir sýnum. Þetta eru sýni-
lega heldri menn og Kara biður guð fyrir
sér. Þeir spyrja eftir frú Kristrúnu og
rétt á eftir kemur hún sjálf ofan þrepin,
léttklædd og brosandi og heilsar mönnun-
um. Það rignir á hennar kastaníubrúna
hár, en hvað gerir það, — það er jafn
liðað og létt í sér, hvort sem rignir eða
sólin skín. Og silfurfestin er kyrr um hvít-
an háls hennar, eins og grönn æð úr silfri,
æð með köldu blóði. Húsbóndinn hrekkur
frá glugganum, hann vill ekki horfa í
þessa átt, — aldrei framar. Það getur rugl-
að hann í hinum góða ásetningi. —
Þeir tóku hana með sér 1 bifreiðina og
hún sást aldrei framar á þessum slóðum.
Það var eins og í æfintýri. Hún fór með
farangur sinn, sem aldrei var mikill, hún
kvaddi það af fólkinu, sem heima var og
þakkaði því fyrir samveruna. Aðalheiður
kom ekki að ásökunum sínum, rétti
henni hendina, eins og aðrir og lét engin