Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 29

dvöl
23
Ulyrði fylgja. — Það er ekki svo þægilegt,
að fara að rífast við manneskju, sem er
að fara og kveður svona kumpánlega,
enda þótt hún hafi stórmóðgað mann áð-
ur, sagði frúin síðar við mann sinn. Og
við það sat. Enginn vissi með vissu, hvaða
menn þetta voru; síðar fréttist, að það
hefðu verið bræður Dúfu. Það lét fólkið
sér vel lynda.
Þegar hjónin voru háttuð um kvöidið í
sátt og samlyndi og börnin sofnuð, sagði
Aðalheiður eftir langa þögn:
— Ja, ég er nú að vísu ekki mikill mann-
þekkjari, en þó sló það mig strax og ég sá
þessa konu, að hún væri einhver lauslætis-
drós. Að hugsa sér, að hafa ekki einu sinni
giftingarhring! Og hvernig hún hagaði sér
hér strax fyrsta daginn, bláókunnug, eins
°g hún ætti hér allt. En það er auðvitað
lærdómsríkt, að kynnast svona fólki, þó að
ég biðji guð að forða mér og mlnu heimili
frá því aftur. Og aldrei skyldi hún minn-
ast einu orði á manninn sinn sálaða, frem-
Ur en hann væri ekki til. En það er gott,
að við erum þó laus við hana. Er það
ekki, góði?
Bóndinn lá með hnakkann upp við
harðan rúmgaflinn og horfði í ljósið. Úti
hamaðist óveðrið og móti glugganum blik-
aði einmana stjarna í skýjarofi. Hann
hneigði höfuðið til samþykkis því, sem
konan var að segja. — Við skulum aldrei
minnast á þetta framar, elskan mín.
Já, hún var farin, og smátt og smátt
fserðist allt í sama horfið aftur. Mynd-
irnar tóku á sig alvörusvip, kirkjuorgelið
var flutt aftur út í kirkjuna. Aðalheiður
gat ekki litið það réttu auga, þar sem það
stóð i stofunni. Sólskinið og ferska loftið,
sem Dúfa hafði flutt með sér í bæinn,
hvarf lika, — ekkert mátti vera eftir, sem
minnti á hana og lauslæti hennar. Sum-
arið tók hún og með sér.
Það fór að kólna. Störin í mýrinni varð
bleik, lyngið rautt í fjallahlíðunum. Ló-
urnar æfðu unga sína undir hina löngu
ferð, sem beið þeirra. Elftingin leit út eins
°g hún hefði verið sviðin með járni. Hey-
in, sem bændur áttu úti, nýttust illa; um-
renningarnir, sem því miður voru ekki með
öllu aldauða, spáðu hörðum vetri. Það var
eins og gæfan hefði allt í einu flúið sveit-
ina og þó ekki með öllu, ef lengra var
skyggnzt. Nú var bóndinn í Ási orðinn
eins og hver annar venjulegur maður,
hann læsti myndavélina inn 1 skáp og
hætti að synda í ánni. Þau hjónin unnust
hugástum, aldrei meir en nú. Hann fór
aftur að gefa gætur að tvíburunum sín-
um og sá nú, að þeir höfðu stækkað mikið,
áttu hóp af nýjum perlutönnum í munn-
inum og gátu sagt mamma á englamáli
sínu, svo að yndi var á að hlýða. Hvar hafði
faðirinn verið með hugann allt sumarið?
Hann mátti þakka sínum sæla fyrir, að
slíkir vandræðatímar heyrðu fortíðinni til.
Nú heyrðist ekki sungið í stofunni,
nema ef Kara tók þar lag á meðan hún
þvoði yfir gólfið. Hún renndi sér líka fót-
skriðu á ganginum í sinu víða pilsi.
Raunar var slíkt þýðingarlaust nú orðið,
húsbóndinn var hættur að dást að henni.
Þá var ekki heimilið lengur skemmtilegt,
hún sá eftir að hafa ráðið sig þar yfir
veturinn og hét því að vera ekki lengur
en til vorsins. Frúin gæti haft einhverja
aðra en hana til að ganga í skítverkin
fyrir sig!
En vinnufólkið í Ási, sem Dúfa hafði
verið hlýleg og góð við, gleymdi henni ekki.
Það geymdi um hana fagra minning. Ó-
þekkt kom hún og óþekkt fór hún aftur,
hún talaði aldrei um sjálfa sig. Fólkið
vissi ekki einu sinni, hvað maðurinn henn.
ar hafði heitið. Hún minnti á fallegt lag,
sem er bara einu sinni sungið, en ómurinn
lifir samt lengi á eftir. Það var aldrei tal-
að um hana eftir að hún fór, nema f
hálfum hljóðum, stúlkurnar höfðu grun
um að hún hefði fallið í ónáð. En næsta
vor, þegar blærinn strauk um þekjuna
eins og mjúk hönd, þegar sólskinið og
hvítu skýin yfir heiðinni komu aftur,
mundi fólkið, að einmitt svona hafði hún
líka komið, með bros í bæinn, — að
sunnan.