Dvöl - 01.01.1940, Qupperneq 64

58
DVÖL
dagalýð og tautaði fyrir munni sér:
„Mikil er heimska mannanna“.
Sauvage hélt áfram: „Þeir eru
verri en skepnur".
Og Morissot, er nú dró upp silung,
bætti við: „En að hugsa til þess,
að þetta verður alltaf svona, meðan
löndin lúta stjórnum."
Sauvage greip fram í: „Lýðveldið
hefði ekki byrjað stríð....“
Morissot skaut inn í: „Konung-
arnir heyja stríðin út á við, lýð-
veldin innan lands.“
Síðan tóku þeir að rökræða ró-
lega hin miklu viðfangsefni stjórn-
málanna, með heilbrigðri skynsemi
gæflyndra manna og meðal-
greindra. Þeir komust báðir að
þeirri niðurstöðu, að maðurinn yrði
aldrei frjáls. En Valérien-fjallið
drundi hvíldarlaust. Og með hverri
drunu lagðist heimili einhvers í
rústir, fjaraði líf einhvers út, dóu
fagrir draumar og bjartar vonir, og
hófust þjáningar kvenna og barna,
sem aldrei myndu taka enda.
„Þetta er lífið,“ mælti Sauvage.
„Segðu heldur dauðinn“, svaraði
Morissot og hló við.
En þeir hrukku snögglega við, því
að stigið var til jarðar fyrir aftan
þá. Er þeir litu upp, stóðu fjórir
vopnaðir menn við hlið þeirra,
fjórir, stórir, skeggjaðir menn. Þeir
voru klæddir í þjónabúninga og
báru flata hjálma á höfðinu.
Færin tvö duttu úr höndum
veiðimannanna og flutu niður eftir
ánni.
í einni svipan voru þeir hand-
teknir, bundnir og bornir burtu.
Þeim var varpað ofan í bát og
fluttir til eyjarinnar. Bak við skál-
ann, sem þeir hugðu yfirgefinn,
voru tuttugu hermenn.
Einhver loðinn risi, er sat klof-
vega á stól og reykti krítarpípu,
ávarpaði þá á prýðilegri frönsku:
„Jæja, herrar mínir, hafið þið fisk-
að vel?“
í sömu andránni kastaði einn
hermannanna fullum netapokan-
um, er hann hafði tekið með sér,
fyrir fætur hans.
Liðsforinginn brosti: „Ha! Ha!
Ég sé, að það hefir ekki gengið
illa. — En hér er um annað ræða.
Hlustið á mig og látið ekki hug-
fallast.
í mínum augum eruð þið njósn-
arar, er sendir hafa verið til að
forvitnast um mig. Ég tek ykkur og
skýt ykkur. Þið þóttust veiða til að
dylja betur fyrirætlan ykkar. Þið
hafið fallið í hendur mínar; þvi ver
fyrir ykkur; við erum í stríði.
En þar sem þið eruð komnir
gegnum framvarðarlínumar, kunn-
ið þið áreiðanlega inngangsorðið.
Segið mér þetta inngangsorð, og
ég mun sýkna ykkur“.
Vinirnir stóðu blýgráir og nötr-
andi hlið við hlið og þögðu.
Liðsforinginn hélt áfram: „Það
mun enginn komast að því. Leynd-
ardómurinn verður grafinn með
ykkur. Ef þið neitið, þá dauðinn, og
það samstundis! Veljið“.
Þeir stóðu grafkyrrir, án þess að
mæla orð frá vörum.