Dvöl - 01.01.1940, Síða 75

D VÖL
miðju tjaldi. Hann er Navajói og
fróður um marga hluti. Listir hans
eru í því fólgnar að hann dregur
táknrænar sögumyndir á sandinn
með leirlituðum böndum. Myndin
hefir jafnan meira og minna trú-
fræðilegt gildi og segir frá hreysti-
verkum einhverrar æfintýrahetju.
Myndin er ákaflega margbrotin og
oft einstæð að fegurð, og henni
verður að vera lokið fyrir sólsetur
dag hvern.
Síðari hluta hvers dags er varið
til ýmiskonar íþróttaiðkana. Allt í
kring eru syngjandi Indíánar. Þeir
elda matinn við bál undir berum
himni. Stórir svínsskrokkar, geitar-
síður og sauðarkrof glampa hálf-
steikt á teinum matgerðarmann-
anna. Loftið er fullt af ryki, reyk
og hlátrum. —
Sólin sezt. Skuggarnir falla yfir
Gallup. Rauðbleikur haustmáninn
situr lágt á himni. Föla birtu leggur
á andlit hvítra manna á áhorf-
endabekkjunum. Stórir eldar eru
kveiktir við annan enda dansvall-
arins. Það brakar í bálinu og dular-
fullir svartir skuggar þjóta til og
frá.
Þá fellur ókyrrð yfir andlitin á
áhorfendabekkjunum. Það þýtur í
fjöðrum og mjúkur dynur berst að
eyrum af léttum dansi mjúkskó-
aðra fóta. f rauðbleiku ljósi mán-
ans og bálsins þeytast Indíánarnir
út á dansvöllinn. Kvæðamenn og
einsöngvarar sitja 1 röðum við eld-
ana. Trumburnar taka að drynja
og stynja og hringlur og bjöllur
skrölta og klingja. Hálfnaktir lík-
amir sveigjast og beygjast eftir
hljóðfalli og völlurinn dunar af
stappi þúsund fóta.
Nóttin líður. Taosar dansa reip-
dansa og þjóta eins og örskot gegn-
um hvínandi lykkjur kaðla og
banda. Krákudans Zianna vekur
hlátur og gaman. Trylltar og takt-
fastar hreyfingar Kiowanna hafa
næstum því dáleiðandi áhrif. —
Djöfladans Apachanna vekur skelf-
ing í brjósti. Stríösdans Uteanna
kemur blóðinu til þess að renna
örar í æðum.
Sjónhverfingamenn og töfra-
menn Navajóanna koma nú inn á
völlinn. Þeir grafa maisfræ í sand-
inn og breiða teppi yfir. Svo fara
þeir að kveða, og meðan þeir kveða
tekur maiskornið að spíra. Það
vex upp í gegn um ábreiðuna,
hærra og hærra og græn blöð þess
blakta til og frá fyrir andvara næt-
urinnar. Þeir setja langar gæsa-
fjaðrir i lágt og vítt leirker, þeir
kveða og söngla og fjaðrirnar rísa
í kerinu, og þær fara að hoppa og
dansa eins og lifandi verur. —
Skyndilega koma grábrúnir, trylltir
menn utan úr náttmyrkrinu. Þeir
eru allsnaktir. Þeir stökkva yfir
eldana og baða sig í logum þeirra.
Þeir þjóta í kringum þá og lemja
hver annan með logandi eldi-
bröndum. Hring eftir hring, hrað-
ar og hraðar, og svo út í nátt-
myrkrið aftur.
Indíánarnir hverfa eins og
skuggar. Eldarnir kulna. Það fer