Dvöl - 01.01.1940, Page 77

dvöl.
71
fötin, hin væntanlega leiksýning,
nærvera Lizocku og hún sjálf, eina
seskuástin hans, urðu að visnu
hjómi — eilíflega glötuðum hlut.
Obætanleg og hræðilega ómót-
stæðileg hlutu að verða eftirköst
Þessa nýorðna atviks, en framhjá
þeim yrði ekki komizt. Hann sleppti
bendi Lizocku, sneri sér að mann-
inum í loðkápunni, og með nálægð
Lizocku áþreifanlega að baki sér
kallaði hann, kafrjóður í andliti,
með háværri, titrandi röddu:
„Hver er klunni?“
„Þér eruð klunni. Þér megið fara
til fjandans fyrir mér. Þér hafið
kramið sundur á mér tærnar með
lapparskarninu á yður.“
„Ég verð víst að slá hann,“ flaug
með leifturhraða í gegn um huga
Kolya. „Með hnefanum eða lófan-
um? Ég slæ hann bara lítið högg
^oeð lófanum, það er kurteislegra
°g um leið ennþá meir móðgandi.“
Kolya tók hægri hendina úr vasa
sínum og mælti með skjálfta í
röddinni:
„Ef þér ætlið að móðga mig, þá
hefir það sínar afleiðingar! Ég
skal sýna yður það nú þegar.“
Kolya iðraði þess, að hann skyldi
ekki slá hann samstundis og hann
sagði síðustu orðin, því að venju-
lega var ekki verið að fjölyrða um
þá hluti.
„Ég skal kenna yður hvað það
þýðir að móðga fólk!“
„Einmitt það?“
Herramaðurinn stóð á fætur og
hreyföi sig í áttina til Kolya, og
hann sá, sér til mikillar skelfingar,
að hinn var að minnsta kosti höfð-
inu hærri.
,,Það er venjulegt að launa svona
móðganir með löðrung,“ kreisti
Kolya út úr sér.
„Rétt er það.“ Herramaðurinn
var að hneppa að sér frakkanum.
Það var háðskeimur í röddinni, og
hann dró seiminn. „En ef ég tæki
nú í litlu, rauðu eyrun á yður, og
stingi yður hérna undir sætið eins
og óþekktar hvolpi? Ha, hvað
segið þér um það?“
Einn af þeim, er næstir sátu, hló
stríðnislega. Þetta leit út fyrir að
ætla að verða skemmtilegt.
Erfiðismaður með bældan hatt-
kúf á höfðinu sló á magann á sér
og kallaði með eftirvæntingu:
„Berjist þið, vinir góðir, lofið okkur
að sjá.“ Hann hlakkaði til þess að
sjá niðurstöðuna, ef til slagsmála
kæmi.
Eins og óverðskuldaðir löðrungar
höfðu tvær setningar brennt sig
inn í huga Kolya. Eldsárar og níst-
andi hljómuðu þér í eyrum hans,
og hann fann, að lítilsvirðingin, er
þessum orðum fylgdi, var ógleym-
anleg.
Litlu, rauðu eyrun yðar .... ó-
þekktar hvolpur. .. . f örvætningu
sinni fálmaði Kolya eftir handlegg
hins loðklædda herramanns, og
blaðraði út úr sér um leið:
„Ég get ekki sætt mig við þetta,
þetta er algjörlega óviðunandi."
En hinn settist í sæti sitt á ný,
og með fyllstu lítilsvirðingu lelt