Dvöl - 01.07.1945, Blaðsíða 42

184
D VÖL
— Ég vil nefnilega ekki ganga inn
á neitt, sem ég veit ekki hvaS er.
— ÞaS er lögfræSilegt orS, sem
táknar frjálst og góSfúslegt sam-
komulag.
— En þetta komprómis, á þaS
nokkuS skylt viS þann skilning,
sem réttvísin leggur í orSiS trú-
lofun?
— Alveg rétt, ljósiS mitt. Þessi
atburSur hefur aukiS skilning
þinn á lífinu. Þaö er einmitt eitt-
hvaS í þá átt. Jæja, fellstu svo á
þetta?
Já, sagSi hún.
En þessi slungni dómari lék sér
nú aS aumingja stúlkunni eins og
köttur aS mús. Þegar hún ætlaSi
aS stinga þráSarendanum, sem hún
hafSi snúiS vandlega saman, í nál-
araugaS, vék hann nálinni ofur-
lítiS undan, svo stúlkan hitti aldrei
augaS. Henni fór nú ekki aS verSa
um sel og áleit aS dómarinn væri
aS leika á hana og ætlaSi aS losna
viS aS taka máliS aS sér. Hún vætti
því þráSinn og sneri hann enn bet-
ur saman og byrjaSi síSan aftur.
En dómarinn vék nálinni alltaf
undan alveg eins og hin liSugasta
ungmeyja, og stúlkan gat aldrei
þrætt nálina. Hvernig sem hún
reyndi, rak hún endann alltaf
fram hjá nálinni, og nálaraugaS
varSveitti alltaf meydóm sinn.
Þjónustustúlkan hló og sagSi, aS
fallega stúlkan frá Portillon bæri
betra skyn á aS láta nauSga sér
en aS nauSga öSrum. Dómarinn
hló líka, en aumingja stúlkan grét
sína töpuSu dúkata.
— Ef þú heldur ekki nálinni
kyrri, sagSi hún bæSi sár og reiS
— heldur víkur henni og snýrS
undan, get ég aldrei hitt þetta litla
nálarauga.
— Já, stúlka mín. Þannig er þaS
í raun og veru. HefSir þú hagaS
þér svona mundi kammerherrann
aldrei hafa komizt yfir þig. ÞaS er
jafnlétt fyrir stúlku aS verja mey-
dóm sinn og mig aS varna þér aS
þræSa nálina.
En stúlkan, sem umfram allt
vildi færa sönnur á, aS um raun-
verulega nauSgun hefSi veriS aS
ræSa, hugsaSi nú vandlega ráS sitt,
því aS þetta var mikilsvert mál og
snerti ekki einungis hana eina,
heldur allan þann fjölda ungra
stúlkna, sem daglega lenda í hinu
sama.
— Háttvirti dómari, sagSi hún. Ef
ég á aS geta þetta verS ég aS fara
aS nákvæmlega eins og kammer-
herrann. Ef ég hefSi ekki þurft
annaS en hreyfa mig ofurlítiS,
hefSi ég sannarlega gert þaS, en
svo létt var þaS nú ekki. Hann var
nú ekki lambiS aS leika sér viS.
— Jæja, lofaSu mér aS sjá, sagSi
dómarinn.
Stúlkan tók nú kertisstubb og
bar vax í þráSarendann, svo aS
hann varS stinnur og stífur. SíSan
tók hún aS miSa á nálaraugaS á
ný, en dómarinn vék nálinni alltaf
til hægri eSa vinstri. En jafnframt