Dvöl - 01.07.1945, Blaðsíða 96

238
DVÖL
Þau horfðust í augu andartak, en þá leit hún undan. Hún forðaðist
að líta framan í hann, þegar hún talaði.
„Ég hef verið slæm kona. Mig langar að iðrast.“
„Guði sé lof! Guði sé lof! Hann hefur heyrt bænir okkar.“
Hann sneri sér að karlmönnunum.
„Látið okkur tvö ein. Segið frú Davidson, að bænir okkar séu heyrðar.“
Þeir fóru út og lokuðu hurðinni á eftir sér.
„Nú er heima,“ sagði mangarinn.
Macphail læknir sofnaði ekki fyrr en langt var liðið á nótt og þegar
hann heyrði trúboðann koma upp stigann, leit hann á úrið sitt. Klukk-
an var tvö. En ekki háttaði hann strax, þótt framorðið væri, því að
gegnum þilið milli herbergja þeirra heyrði Macphail, að hann baðst
fyrir upphátt. Hversu lengi hann bað, vissi læknirinn ekki, því að loks
sigraði svefninn og þreytan sjálfan hann.
Þegar hann hitti trúboðann morguninn eftir, gaf honum á að líta.
Hann var fölari og þreytulegri en nokkru sinni fyrr, en í augunum
logaði einhver ómennskur eldur. Það var engu líkara en hann réði sér
varla fyrir gleði.
„Viljið þér gera svo vel að fara snöggvast niður og líta á Sadie,“ mælti
hann. „Ég býst varla við, að henni líði betur líkamlega, en sálin — sál
hennar er nú öll önnur.“
„Læknirinn kenndi óstyrks og leiða.
„Þér dvölduð hjá henni lengi nætur,“ sagði hann.
„Já, hún mátti ekki til þess hugsa, að ég færi frá henni.“
„Þér ljómið allur af ánægju,“ mælti læknirinn stuttur í spuna.
Augu trúboðans leiftruðu af stjórnlausum fögnuði.
„Mér hefur hlotnazt mikil náð. í gærkvöldi auðnaðist mér að færa
týnda sál í ástararma frelsarans.“
Ungfrú Thompson sat enn sem fyrr í ruggustólnum. Óbúið var um
rúmið, og í herberginu var allt á tjá og tundri. Hún hafði ekki haft
fyrir því að klæða sig, en var í óhreinum morgunslopp, og hárið var
vafið saman í druslulegan hnút. Hún hafði slett framan í sig votu hand-
klæði, en andlitið var samt rautt og þrútið af gráti. Hún var næsta
subbuleg ásýndum. Hún leit dræmt á lækninn, þegar hann kom inn.
Hún var beygð og hnuggin.
„Hvar er hr. Davidson?“ spurði hún.
„Hann kemur undir eins, ef þér óskið þess,“ svaraði Macphail biturt.
„Ég kom til þess að vita, hvernig yður liði.“