Dvöl - 01.07.1945, Blaðsíða 79

D VÖL
221
MARK TWAIN er aðeins skáldnafn,
en hann hét réttu nafni Samuel Lang-
horne. Hann var fœddur áríö 1835.
Hann gekk í lœgri skóla og lagði síöan
stund á prentiðn, varð hafnsögumaður
á Missisippí, ritstjóri Virginíublaðsins,
Enterprise og The Morning Call. Að
lokum gerðist hann gullgrafari í Cal-
veras en tók síðan aftur til við blaða-
mennskuna. Hann hefur ritað fjölda
gamanrita, einkum smásagna. Hann er
talinn víðlesnasti höfundur Ameríku
fyrr og síðar og einhver bezti skop-
sagnahöfundur, sem uppi hefur verið.
— Hann lézt árið 1910. f Dvöl hefur
biret eftir hann smásagan „Þegar ég
var fylgdarmaður."
v---------.------------------------./
rifnaði hann langs eftir). „Jú, ég
get undir eins séð hvort menn eru
vanir að ganga með hanzka, því
þeir, sem það hafa gert, láta þá
upp svo lipurt og liðlega, að til
þess þarf langa æfingu.“ (Allt stór-
seglið á hanzkanum flakaði laust,
eins og sjómenn komast að orði.
Hnúarnir gægðust glottandi fram.
Hanzkinn var orðinn sundurflak-
andi druslur).
Það var búið að hæla mér alltof
mikið til þess, að ég gæti farið að
gera rekistefnu, eða fá engilbarn-
inu hanzkana aftur. Mér var heitt
á höfðinu og ég var utan við mig,
en þó harla hamingjusamur. Það
eitt gramdist mér, að félagar mínir
fylgdust af mikilli athygli með
atburðunum. Ég vildi óska að þeir
hefðu verið suður í Ástralíu! Nær-
vera þeirra lagði hálft í hvoru
hemil á þessa athugasemd mína:
„Þúsund þakkir, já, þessi fer á-
gætlega. Það er svo inndælt, þegar
hanzkar fara vel. Ó-nei — umfram
alla lifandi muni, fröken, nei,
hreint ekki! Ég læt hinn upp úti
á götunni. Það er svo heitt hérna
inni.“
Það var heitt. — Ég held mér
hafi aldrei verið eins heitt. Svo
borgaði ég og fór. Þegar ég yfir-
gaf búðina, með töfrandi hneig-
ingu, þá sýndist mér ég sjá örlítinn
glettnisglampa í augum ungfrúar-
innar. En þegar ég var kominn út
á götuna, sá ég inn um gluggann, að
hún var alveg að kafna úr hlátri
yfir einhverju. Þá sagði ég við
sjálfan mig í háðslegum rómi:
„Ójú, það er ekki laust við að
þú kunnir að toga á þig hanzka,
hégómagjarna fíflið þitt, sem læt-
ur hvaða stelpuskjátu. sem vill
leggja sig í það, smjaðra frá þér
þessa litlu vitglóru, sem til er i
þínum ferkantaða haus.“
Þögn félaga minna kvaldi mig
líka. Eftir langa þögn sagði Holst,
eins og í djúpum hugsunum:
„Margir karlmenn kunna ekki
að toga upp á sig hanzka, en svo
eru aftur aðrir, sem kunna það.“
Svo sagði læknirinn, (ég held
helzt við tunglið):
„En það er nú ævinlega auðvelt
að sjá hvort menn eru vanir að
ganga með hanzka.“