Dvöl - 01.07.1945, Blaðsíða 28

170
D V Ö Ij
Það, sem pokinn hafði að geyma,
var auðsjáanlega aleiga þessa
manns. Það var ömurleg útkoma,
fannst henni. Maðurinn var áreið-
anlega kominn talsvert yfir tvítugt
og þesslegur að hann hefði unnið
mikið en sennilega hafði hann þá
líka slæpzt á milli og farið illa með
allt, sem honum hafði áskotnazt.
Hún hengdi vinnuföt Andrésar á
snaga í framhýsi, en lagði nærföt
hans kyrfilega ofan í dragkistu.
Aftur hristi hún höfuðið, þetta
voru skjóllausir normalgreppar,
einhverju þurfti hún við að bæta,
svo að hún gæti varið það fyrir
samvizku sinni, að maðurinn stæði
yfir fé í vetrarhörkum.
Allt kvöldið sat Andrés á rúmi
sínu og gaut augunum sitt á hvað.
Fáir urðu til að yrða á hann, en
húsfreyja lánaði honum Tímann
og ísafold, sem komið höfðu með
pósti daginn áður. Það leit ekki út
fyrir að hann hefði mikinn áhuga
á blaðalestri. Aftur á móti
reyndi hann að hæna að sér kött-
inn, sem hafði setzt álengdar og
gaf nánar gætur að þessum nýja
heimilismanni. Stundarkorn gutu
þeir augunum hvor til annars, síð-
an laumaðist kötturinn til Andrés-
ar og nuddaði sér upp við hann,
en Andrés strauk honum frá
hnakka aftur á stýri með stórri,
barkaðri hendi. Litlu seinna lá
kötturinn malandi á hnjám hans.
Þannig hófst vinátta þeirra.
Þegar kötturinn var svona sæll
og öruggur í fangi ókunnuga
mannsins taldi litli drengurinn,
sem hafði tvístigið í hjónahúsdyr-
unum, sér óhætt líka og fór að
mjaka sér nær.
„Hvað heitir þú, stúfur?“ spurði
Andrés.
„Kristinn, kallaður Kiddi. En
hvað heitir þú?“
„Andrés, kallaður Drési.“
„Áttu nokkuð skrítið?" spurði
drengurinn.
Andrés tók upp lítinn vasaspegil
með mynd af bískældum negra á
bakinu, einnig tvíblaðaðan vasa-
hníf með hvítum kinnum. Þetta
þótti drengnum merkilegir munir
og skoðaði þá vandlega. Síðan sótti
hann bálk fram í stóarhús og vildi
fá Andrés til að tálga fugl, en
Andrés var ekki leikinn í listinni
og lánaðist ekki fyrsta tilraunin,
en lofaði að reyna aftur.
Kiddi litli kallaði vetrarmann-
inn Drésa; þann nafnsið tók heim-
ilisfólkið eftir honum. Það lék ekki
á tveim tungum að Drési væri
mesti gallagripur. Hann var alveg
óvanur starfinu, sem hann hafði
ráðið sig til, en komst þó fljótt inn
í það, mest fyrir það að hann var
að upplagi hneigður fyrir skepnur
og natinn við þær. Þá daga, sem
féð var alveg á gjof, voru honum
ætlaðir ýmsir snúningar heima við,
en hann var dorskur og oft erfitt
að koma tauti við hann. Húsbónd-
inn var iðulega að heiman, og þá