Valsblaðið - 01.05.1991, Qupperneq 10

Texti: Ellen Ingvadóttur
Myndir: Kristján Einarsson
K
onur verða að gera sig
meira gildandi í stjórn-
_ unarstörfum í íþróttun-
um eftir að beinni þátt-
töku þeirra lýkur,“ segir Hanna Katrín
Friðriksen. Hún telur það allt of algengt
að konur hverfi úr íþróttunum of fljótt og
að félög þeirra njóti ekki reynslu þeirra
og hæfni við uppbygginu ungliða.
VAR HÁLFGERÐUR
VILLINGUR
Hanna Katrín Friðriksen er 27 ára
Reykvíkingur sem hóf íþróttaiðkun á
unga aldri og á að baki glæsilegan feril
sem handboltakona. „Ég var um tíu ára
gömul þegar vinkona mín dró mig á hand-
boltaæfingu hjá ÍR.“ Hún brosir við end-
urminninguna og segist hafa verið hálf-
gerður villingur sem hafi notið þess að
klifra í nýbyggingum í Breiðholtinu,
,.teikað“ bíla á veturna o.fl. „Við skulum
ekki fara nánar út í þá sálma,“ segir hún
glettnislega og við beinum tali okkar að
handboltanum.
„Ég vissi ósköp lítið um handboltann
þegar ég kom á ntína fyrstu æfingu hjá ÍR.
Petta var allt frekar framandi en mér var
boðið að keppa daginn eftir og þá í þriðja
flokki. Eitt leiddi af öðru og þegar ég var
þrettán ára varð liðið mitt íslandsmeistari
í flokknum og í öðru sæti í öðrum flokki.
Petta var stórkostlegur tími því þarna var
fyrsti titillinn kominn í höfn og hafði mjög
hvetjandi áhrif á ntig." Hanna Katrín seg-
ir að liðið hafi gengið upp í annan flokk
árið eftir og þremur árum síðar, eða árið
1980, varð liðið Reykjavíkurmeistari, ís-
landsmeistari og einnig íslandsmeistari
úti. „Þegar hér var komið sögu var ég 16
ára gömul og það komst varla nokkuð
annað að í lífinu en boltinn.“ Skyndilega
hlær Hanna Katrín og rifjar upp að þegar
hún og stöllur hennar urðu íslandsmeist-
arar í þriðja flokki hafi hún verið að ferm-
ast. „Auðvitað er ferntingin stórmál hjá
manni en einhvern veginn var það svo að
hugurinn snerist mest um boltann og um-
ræðan þar af leiðandi mest um hann og
leikfléttur. Ég minnist þess að prestur-
inn, sem fermdi mig, var oft ekki par
ánægður með frammistöðu handbolta-
stúlkunnar við fermingarundirbúning-
inn.“
BEINT í VAL
Árið 1984 dreifast stúlkurnar úr ÍR
handboltaliðinu, sem þá var komið í
fyrstu deild og hafði meðal annars orðið
bikarmeistari, í önnur lið. Hanna Katrín
fer fljótt yfir sögu en segir ástæðu þessa
hafa verið þá að starfið innan félagsins
hafi ekki verið nógu gott og í raun hafi
Hanna Katrín Friðriksen starfar sem blaðamaður á Morgunblaðinu.
handbolti kvenna nánast lagst niður.
„Þróun sem þessi er alltaf frekar erfið. Ég
var tvítug um þetta leyti og leið mín lá
beint í Val. Þar var tekið vel á móti mér
og ég hóf að spila með meistaraflokki
félagsins þar sem ég hef verið síðan.“
— Hanna Katrín segist ekki geta
dæmt um það sjálf hvort hún sé keppnis-
manneskja en segir að hún sé fyrst og
fremst sóknarmanneskja. Hún erörvhent
og leikur á hægri kanti. „Heyrðu annars,
bætir hún við. „Auðvitað er ég keppnis-
ntanneskja, ég væri ekki í þessu annars.
Spurningin er hins vegar hvort ég sé mikil
keppnismanneskja. Það veit ég ekki en
viðurkenni samt að ég á erfitt með að
taka tapi og hef jafnvel átt það til að
grenja mig í svefn þegar þannig stendur
á.“
— Valur hefur ekki unnið titil í
kvennahandboltanum síðan 1988.
Hvernig stendur á því?
„Það er aðeins ein skýring á því,“ segir
hún. „Stjórn handknattleiksdeildarinnar,
á því tímabili sem ég kom inn og þar til
fyrir þremur árum eða svo, lét sig yngri
flokka kvenna í deildinni engu skipta.
Eðlilega lognaðist starfið þar nánast út af
og félagið skilaði engum ungum og efni-
legum stelpum upp á þessum árum. Þar
við bætist að margar stelpur hættu
snemma hjá okkur vegna meiðsla eða af
öðrum ástæðum og tel ég að við höfum
verið rnjög óheppin hvað þetta varðar.
Síðan var alltaf verið að klóra í bakkann
með því að fá stelpur utan að á elleftu
stundu.“ Hanna segir að þetta hafi haft
slæm áhrif á liðsheildina. „Ég tel mig vera
mjög harða Valskonu og það gildir einnig
um stelpurnar, sem komu með mér úr ÍR,
t.d. þær Kristínu Arnþórsdóttur, Ástu
Sveinsdóttur o.fl. Þegar smalað er saman
fólki úr ólíkum áttum og öðrum liðum
hlýtur það að skapa vandamál og mér
fannst vanta vissan anda, þennan sanna
góða Valsanda, í liðið á þessum tíma.“
Við ræðum urn stund um ungliðastarf í
íþróttum og hve nauðsynlegt sé að vinna
jöfnurn höndum að undirbúningi ungs
fólks að áframhaldandi keppni. „Því mið-
ur var ekkert slíkt uppeldi í gangi hjá
kvennahandboltanum á tímabilinu sem
ég nefndi,“ segir Katrín, „en það breyttist
svo með tilkomu nýrrar stjórnar í hand-
knattleiksdeildinni. Áherslur breyttust
og nú er myndarlegur ungliðahópur hjá
okkur. Gallinn er bara sá að stelpurnar
eru svo ungar, reyndar aðeins um ferm-
10