Valsblaðið - 01.05.1991, Blaðsíða 13

Meistaraflokkur kvenna í handknattleik 1991-1992. Aftari röð frá vinstri; Elías Jónasson, þjálfari, Una Steinsdóttir, Hanna Katrín
Friðriksen, Lilja Sturludóttir, Berglind Ómarsdóttir, Sólný Pálsdóttir, Camilla, Hlín Adolfsdóttir, Díana Pálsdóttir. Fremri röð frá
vinstri: Hrefna Ingólfsdóttir, Arna Garðarsdóttir, Kristín Arnþórsdóttir, Arnheiður Hreggviðsdóttir, Sigurbjörg Kristjánsdóttir,
Hulda Hermannsdóttir, Árný Bergsdóttir.
KVENNA- OG
KARLASTJÓRN?
f stjórn handknattleikdsdeildarinnar
eru nú tvær konur og níu karlmenn.
Hanna Katrín er önnur þessara kvenna
og segir að hún geti litið í eigin barm hvað
það varðar að sækja ekki fundi nógu vel.
— Finnst þér að fleiri konur ættu að
sitja í stjórn deildarinnar?
„Því ekki það,“ svarar hún um hæl.
„Hins vegar gæti verið gaman að velta
fyrir sér þeim möguleika að í handknatt-
leiksdeildinni væru tvær stjórnir, ein hjá
kvennaboltanum og hin hjá karlaboltan-
um. Þá getur maður spurt sjálfan sig
hvort hægt væri að manna slíka kvenna-
stjórn og ég held að svarið við því sé já.
Hvort það sé rétt að taka slíkt skref veit
ég hins vegar ekki." Hanna Katrín nefnir
aftur breytt andrúmsloft í deildinni og
vísar oft í samtali okkar til hugsjóna
íþróttamanna almennt. „Eg er næstum
viss um að ef til greina kæmi kvennastjórn
í handboltanum væri hægt að ná saman
hressum stelpum með bolta- og rekstrar-
þekkingu. Við erum í meðbyr og þá er
auðveldara að fá fólk til starfa en ella og
auðveldara að snúa þeirri þróun við að
stelpur, sem hætta, hverfi alveg frá félag-
inu. Við verðum að hætta að vorkenna
okkur og fara að vinna að eigin málum.
Við getum ekki ætlast til að strákarnir sjái
um allt. Annars vil ég undirstrika það að
ég er mjög ánægð með núverandi stjórn
deildarinnar og tel að mikið uppbygging-
arstarf hafi verið unnið. Ég er búin að
vera í stjórninni í tæp tvö ár og tek hatt
minn ofan fyrir strákunum, sem þar eru,
vegna þess að þeir vinna mikið og óeig-
ingjarnt starf.“
— Að lokum biðjum við Hönnu Kat-
rínu um skilaboð til afmælisbarnsins Vals
sem hefur vaxið og dafnað í hvorki meira
né minna en áttatíu ár.
„Það gerist margt á svo löngum tíma,“
segir hún. „Á tímamótum er gjarnan litið
yfir farinn veg og mín skilaboð eru óskir
um velfarnað og að við látum lægðina í
kvennaboltanum fyrir þremur árum
verða okkur víti til varnaðar og látum
slíkt ekki gerast aftur. Valur er allt of
mikið stórveldi í íslenskum íþróttum til
að slíkt megi gerast. Framtíðin í kvenna-
handboltanum er björt, við höfum góða
þjálfara í öllum flokkum, aðstaðan til æf-
inga er góð og andinn jákvæður. Leiðin
getur aðeins legið upp á við.“
13