Fréttablaðið - 09.10.2010, Qupperneq 22

22 9. október 2010 LAUGARDAGUR
Þ
að er hægara sagt en gert að ná
í Þorstein úti í London. Annríkið
er mikið og það tekur á að vera á
stóra sviði Young Vic leikhússins í
London, stundum tvisvar á dag. „Maður er
nú ekkert unglamb lengur,“ segir Þorsteinn
og hlær. Hann verður sjötugur í desember
og hafði ekki staðið á leiksviði í átta ár,
þegar Vesturport fór þess á leit við hann
að hann tæki að sér titilhlutverkið í nýrri
uppsetningu á Faust í Borgarleikhúsinu.
Þetta klassíska verk eftir Goethe fjallar
sem kunnugt er um Faust, sem handsalar
veðmál við djöfulinn með því skilyrði að ef
hann finni hamingjuna undir handleiðslu
hans, þá eignist djöfullinn sál hans.
Þurfa að hugsa sig vel um
Þorsteinn segir að þegar Gísli Örn Garð-
arsson, driffjöður Vesturports, hafi beðið
hann að taka hlutverkið að sér fyrir tæpu
ári, hafi hann þurft að taka sér umhugs-
unarfrest.
„Fyrir mig sem er að verða sjötugur er
ekki sjálfsagt að gera þetta. Ég hef ekki
staðið á leiksviði í tæp átta ár og þurfti
að hugsa mig vel um. En mér fannst þetta
spennandi verkefni og áhugaverður hópur.
Ég hafði upphaflega séð til hans þegar
hann setti upp Ofviðrið eftir Shakespeare
í Nemendaleikhúsinu. Ég tók strax eftir að
þetta var skapandi og kraftmikill hópur.
Síðan þá hef ég fylgst með Vesturporti með
vaxandi áhuga og aðdáun og séð hvernig
þau hafa ferðast um og stimplað sig inn
sem einn mest spennandi leikhóp í heim-
inum í dag. Ég ákvað því að lokum að slá
til og vera með í þessu verkefni. Og þetta
tókst bara ágætlega heima, fannst okkur.
Síðan kom þetta til að Young Vic-leikhúsið
í London, sem er að halda upp á 40 ára
afmæli, bauð Gísla og þeim að koma og
setja upp sýninguna úti í tilefni af afmæl-
isdagskránni. Þá varð ekki um annað að
ræða en að fara með.“
Ekki sjálfgefið að leika á ensku
Þorsteinn segir ekki sjálfgefið fyrir þraut-
þjálfaðan leikara að fara til útlanda og
leika á ensku. „Ég sagði við Gísla á sínum
tíma að ef ég mætti ráða hefði ég frekar
kosið að gera þetta á dönsku. Ég er lærður
í Danmörku og bjó þar í sjö ár og hef gott
vald á dönskunni en hef aldrei búið í Eng-
landi. En þetta var verkefni sem maður tók
að sér. Þetta er töluverður texti hjá mér,
sérstaklega framan af, og talsverð líkam-
lega áreynsla. Mér er sem betur fer hlíft
við að hendast upp á netinu með hinum, en
ég hoppa og skoppa niðri á sviði og þarf að
halda í við djöflana. Ég er á sviðinu nánast
allan tímann nema ég fæ fimm mínútna hlé
rétt fyrir leikslok.
Að ná almennilegu valdi á enskunni var
því heilmikill pakki. En við fengum okkur
til halds og trausts mann til að hjálpa okkur
með framburðinn. Ég átti tal við nokkra
frumsýningargesti eftir sýningu og þeir
höfðu allir orð á því að textinn skilist fylli-
lega, þótt maður losni auðvitað aldrei við
hreiminn.“
Ánægður með góða dóma
Þorsteinn hefur fengið afar jákvæða dóma
í enskum fjölmiðlum fyrir frammistöðu
sína og er þakklátur fyrir það. „Ég verð að
viðurkenna að eftir átta ára útlegð frá svið-
inu er þetta ánægjulegt en maður tekur
hverjum deginum eins og hann kemur.
Það er gaman að fá góðar umsagnir því
maður veit ekkert út í hvað maður er að
fara þegar maður dembir sér út í þessa
stóru laug. Þetta eru gagnrýnendur sem
sjá frumsýningu á hverju kvöldi, þannig að
þeir eru verseraðir í sínu fagi, og ég þakka
bara fyrir að þeir hafa undantekningarlítið
verið sáttir við mína frammistöðu.“
Gísli Örn er snillingur
Þorsteinn segir velgengni sína og frammi-
stöðu á sviðinu fyrst og fremst Gísla Erni
Garðarssyni að þakka. „Hann er ekkert
minna en snillingur; hann sá þessa sýningu
fyrir sér bæði í texta og sjónrænu spili
og síðast en ekki síst hvetur hann mann
endalaust til dáða og til að fara fram á ystu
brún. Það á við allan hópinn; þetta unga,
skapandi fólk hefur tekið mér, gamlingj-
anum, mjög vel. Ég fæ stuðning frá öllum
í kringum mig, bæði leikurum og tækniliði.
Það er hlúð að mér og mér líður bærilega
á sviðinu. En ég er þreyttur eftir hverja
sýningu. En sem betur fer er konan mín
með mér. Hún hugsar um mig eins og unga-
barn og gerir þetta bærilegra. Og svo ætla
börnin að koma og sjá sýninguna á laugar-
daginn.“
Þótt Þorsteini hafi verið hrósað í hás-
tert í ensku pressunni hefur sýningin sjálf
fengið misjafna dóma í ensku pressunni.
„Eldri gagnrýnendur vilja gjarnan sjá
meiri Goethe í þessu,“ segir Þorsteinn. „En
þetta er bara ekki þannig sýning: þetta eru
svona póst-módernískar glefsur í samræmi
við þá sýn sem Gísli Örn og samstarfsfólk
hans vildu koma til skila. En það er greini-
legt að yngri gagnrýnendur taka þessu afar
vel sem og yngra fólk í salnum. Á sunnu-
dag er sýningartíminn hálfnaður og það
er uppselt á allar sýningar fram að næstu
mánaðamótum, þannig að við getum ekki
kvartað yfir viðtökunum.“
Helgaði sig arkitektúrnum
Þorsteinn er arkitekt að mennt og hefur í
gegnum árin starfað sem slíkur meðfram
leiklistinni. Eins og áður segir sagði hann
skilið við leikhúsið fyrir átta árum og
hefur helgað sig byggingarlistinni síðan.
Hann játar að hafa ekki átt von á því að
standa aftur á sviði.
„Ég hef verið í tvöföldu starfi nánast
alla mína starfsævi. Árið 1996 hleypti
ég af stokkunum stóru verkefni sem heit-
ir Kirkjur Íslands, þar sem ég er rit-
stjóri og höfundur margra greina. Þetta
á að vera ritröð upp á 26 bindi og nú hafa
komið út sextán bindi. Undanfarin átta
ár hefur þetta verið mitt aðalstarf, ásamt
því að hanna endurbyggingar á göml-
um friðuðum húsum. Þetta verkefni með
Vestur porti var frá mínum bæjardyrum
séð bara spennandi útúrdúr, sem hefur
undið upp á sig.“
Hann segir það vissulega krefjandi að
skipta tíma sínum milli tveggja starfs-
greina. „Sem betur fer er ég vel kvæntur,
ætli það sé ekki galdurinn við að láta þetta
lukkast,“ segir Þorsteinn. „En maður verð-
ur líka að skipuleggja tíma sinn vel. Þetta
verkefni hefur til dæmis verið afar stór
pakki.“
Sýningar Vesturports í Young Vic
standa út þennan mánuð en Þorsteinn
verður þó ekki alveg laus við Faust, því til
stendur að fara með sýninguna til Þýska-
lands í desember.
„Þá fer nú sjálfsagt að vera kominn tími
á að hvíla sig aðeins og safna kröftum.
Þegar þessu ævintýri með skrattanum
lýkur þá sekk ég mér aftur niður í kirkj-
urnar.“
Dansað við
djöfulinn eftir
átta ára útlegð
Eftir átta ára fjarveru frá leiksviðinu átti Þorsteinn Gunnarsson
ekki von á því að leika fyrir fullu húsi í London kvöld eftir kvöld.
Enskir fjölmiðlar hæla honum nú á hvert reipi fyrir frammistöðu
hans í hlutverki Faust í uppsetningu Vesturports. Þorsteinn sagði
Bergsteini Sigurðssyni frá því hvernig það atvikaðist að hann
hætti að hugsa um kirkjur og fór að eltast við djöfla.
Á FJÖLUNUM Þorsteinn í hlutverki Fausts í Borgarleikhúsinu sem GíslI Örn Garðarsson fékk hann til að
leika eftir átta ára hlé frá leiklistinni. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
Þorsteinn Gunnarsson og Leikfélag Reykjavíkur eru tengd órofa böndum, því auk þess að
leika með Leikfélaginu tók hann þátt í að teikna Borgarleikhúsið. Hann ber skiljanlega sterkar
taugar til hússins.
„Auðvitað geri ég það. Þetta var stórt og mikið verkefni. Ég stóð auðvitað ekki einn að því,
við vorum þrír kollegarnir en það má segja segja að ég hafi verið beggja vegna borðsins.
Ég samdi forsögnina með starfsfólki Leikfélagsins á sínum tíma: en forsögnin er í raun og veru
prógramm um hvers konar hús eigi að byggja. Svo tók ég þátt í hönnuninni með kollegum
mínum og átti í hugmyndafræðilegum samræðum bæði við leikhúsheiminn og kollega mína í
arkitektastétt. Það var tekist á um þessa framkvæmd á sínum tíma og ekki allir sammála. En ég
er sannfærður um að þetta sé góð bygging. Flestir útlendingar sem leggja leið sína í Borgarleik-
húsið eru sammála um að það sé góð leikhúsbygging.“
TEIKNAÐI BORGARLEIKHÚSIÐ OG LÉK Í ÞVÍ
Þetta unga, skapandi fólk hefur tekið mér,
gamlingjanum, mjög vel. Ég fæ stuðning
frá öllum í kringum mig, bæði leikurum og
tækniliði.