Morgunn - 01.06.1938, Síða 96

90
MORGUNN
með að halda kyrru fyrir og varð þeirri stundu fegnastur
er við fórum út. Fólkið, sem þarna átti heima, ætlaði einnig
að vera við útför Sigurlaugar sál. og varð okkur samferða.
Gengum við sem leið lá niður götuna að húsi hennar, en
mér þótti það dálítíð kynlegt, að rétt eftir að við vorum
komin af stað sneri Árni frá okkur og gekk upp með sínu húsi
að norðan og svo suður með því og fór þar í gegnum hlið á
girðingunni er var á milli húsanna. Að lokinni kveðjuathöfn-
inni í heimahúsum var gengið í kirkjuna og er sóknarprestur-
inn hafði lokið máli sínu flutti Gísli Ólafsson erfi-
ljóð, er hann hafði ort við þetta tækifæri. Þegarhann byrjaði
að lesa, sá ég að Sigurlaug sál. kom að kistunni og beið
þar á meðan hann flutti kvæðið. Þá er hann hafði lokið
lestri þessum, sá ég að hún rétti honum hendina og skildi
ég það svo, sem hún væri að þakka honum fyrir þetta.
Að þessu loknu gekk hann til sætis síns. Hann var einn
af líkmönnunum, en þeir sátu allir í öðrum bekk frá prédik-
unarstólnum. Sigurlaug sál. fylgdist á eftir honum upp i
bekkinn, en staðnæmdist ekki við sæti hans, heldur hélt
áfram og staðnæmdist hjá Árna, er sat út við gluggann.
Sá ég að hún lagði höndina á öxl hans og stóð kyr um
stund, en rétt á eftir hvarf hún sjónum mínum. Ég varð
með þeim síðustu er gengu úr kirkjunni og var líkfylgdin
þá komin nokkuð áleiðis. Ég spurði frændkonu mína hvort
hún ætlaði ekki að fara upp í garðinn. Svaraði hún því
neitandi, »við erum orðin svo langt á eftir.« »Jú, við skulum
koma,« sagði ég, »það er áreiðanlega eitthvað eftir«. Hún
hreyfði engum andmælum við þessum tilmælum mínum og
gengum við þegar af stað. Þá er við komum þangað var ver-
ið að láta kistuna síga niður í gröfina. Svo var að sjá sem
Árna hefði ekki likað hvernig kistan kom niður, því að
hann fór niður í gröfina til þess að lagfæra hana eitthvað.
Þegar hann hafði lokið þessu kom hann upp, en um leið
og hann sneri sér við hné hann niður þar sem hann stóð,
og var þegar örendur, Var þetta síðasta verk hans í þess-
um heimi. Þegar ég kom heim, sá ég að Árni sat inni í eld-