Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 17

MORGUNN
115
Þeir, sem á fundinum voru, töldu hann hafa heppnazt
vel. Maðurinn hafði talað við konu sína, er hann hafði
misst eftir örstutta sambúð. Ég fékk fátt eitt að vita af
fundinum, og var mér sagt að mestallt samtal þeirra hefði
verið einkamál þeirra. Eitt atriði var mér þó sagt og þar
með, að það hefði haft ákaflega mikil áhrif á hann. Kona
hans segir eitthvað á þessa leið: „Ég er hér með dreng-
inn okkar með mér“.
1 bréfi, sem ég fékk frá honum nokkru eftir að hann
var kominn heim, gat hann þess, að hann hefði vitað að
hún gekk með barni, er hún dó, en hann gat þess einnig,
að hann hefði vitað að það var svo skammt á veg komið
að þroska, að hann taldi óhugsandi að það lifði í öðrum
heimi, þar sem ekkert líf — sem svo er kallað — hefði
verið komið hér. í bréfi þessu, sem var gegnþrungið af
þakklæti, lét hann í ljós, að þetta samtal og sannanir, er
hann fékk, hefðu leitt sig úr svartnættis myrkri vantrúar
og efa inn á sólroðin lönd ljóss og trúarvissu. Hann
sagði, að flest af því, sem kona sín hefði sagt, hefði eng-
inn vitað nema þau tvö, en engum af fundarmönnum hefði
verið neitt kunnugt um þau atriði, er þau ræddu um. Hann
gat þess, að fyrir þetta hefði hann fengið ótvíræða vissu
um framhaldslífið, sem hann hefði efað mjög áður. En þó
fannst mér, að þetta með drenginn væri honum jafnvel
enn meira undrunarefni, að sú myndun til lífs, sem einu
sinni væri af stað komin, héldi áfram í æðra heimi, hversu
skammt sem hún væri á veg komin hér. Hann lét ótvírætt
í ljós í bréfinu, að þótt hann hefði talið vafa leika á um
framhaldslíf, sjálfstætt og með sjálfstæðri vitund, þá hefði
hann talið þetta alveg óhugsandi, og fyrir því væri það
honum enn meira undrunarefni, að þessi ávöxtur kærleika
þeirra, sem hann taldi alveg glataðan, eða réttara alveg
horfinn, lifði og hin elskaða kona hans hefði hann hjá sér
og fengi að lifa fyrir hann í þeim heimi, sem hún nú lifði í.
Sjálfur væri hann auðugri að ást og tilbeiðslu fyrir lífinu
og hinum dásamlega mætti þess.