Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 20

118
MORGUNN
Það reyndist líka svo, að ekkert var að óttast, G. batn-
aði og varð alhraust aftur.
„Ég á ekkert erindi í fjölskylduna". — Þessi setning
birtir mikið, að mér finnst. Getur ekki hugsazt, að Oddur
gamli hafi vitað að þessi sonardóttir sín mundi veikj-
ast innan skamms, og að hann hafi þess vegna fengið
að koma til þess að vera nálægt meðan á veikindunum
stæði. Ekki er óhugsandi að hann með því hafi getað náð
í kraft til þess að hjálpa G. og svo þeim, sem áhyggjur
báru hennar vegna. Við vitum lítið um það, hvernig vinir
okkar handan við tjaldið hjálpa okkur í baráttu okkar,
eða hve mikið þeir hjálpa. En hitt er víst, að við fáum þess
oft glögg dæmi, að þeir eru á verði fyrir okkur og að þeir
eru fullir af ástúð og umhyggju bæði vegna líkamlegrar
og andlegrar velferðar okkar. Þetta er aðeins lítil — en
þó ef til vill stærri en margan grunar — sönnun fyrir um-
hyggju þeirra.
Oddur gamli kemur og rabbar við kunningja, sem hann
hefir eignazt vegna sambandsins. Hann sýnist ekki eiga
neitt erindi annað en fáorða kveðju, sem hann endar með
að birta okkur, að hann hefir áreiðanlega vitað hvað
myndi gerast, og þá hugsar hann um vini sína, að styrkja
þá í erfiðleikunum, sem koma munu. „Það er yfir oss
vakað“. Hver ný vitneskja, þótt hún sé aðeins sett fram
í fáum orðum, er okkur ný opinberun um þetta.
Góðum guði sé lof fyrir hverja orðsendingu, sem styrkir
okkur í þessari trú, því að hún færir okkur um leið nær
Guði og veitir þrek og þor til að bera erfiðleika þessa lífs,
meðan við dveljum hér á þessari jörð.
Ég hefi nú lokið þessum frásögnum mínum. Ég býst
ekki við að ykkur finnist ég hafa komið með nokkuð nýtt
fram á sjónarsviðið. Ég hefi með þessum frásögnum að-
eins viljað bæta svolitlu í þann flokk eða þá sannanakeðju,
sem sannar okkur samband heimanna. Sannar okkur að