Morgunn - 01.12.1941, Síða 33

MORGUNN
131
Þetta var beinlínis hlægilegt! En ég fór að klæða mig,
alveg eins og kominn væri morgunn, og var þó óánægð
við sjálfa mig fyrir tiltækið. Hversvegna var ég að
þessu ?
Ég stóð í baðherberginu og var að þurrka mér leti-
lega um hendurnar. „Fljótt! Fljótt!“ var sagt, og á sama
augnabliki slokknuðu öll ljós, gólfið gekk í bylgjum undir
fótum mínum og ægilegur hávaði varð af brotnandi
gluggarúðum.
Þegar ég náði jafnvæginu fór ég aftur inn í herbergi
mitt, og þar sem allir gluggar voru rækilega byrgðir
kveikti ég fyrst á kerti. En það var sannarlega óþarfi því
að það var enginn gluggi í herberginu lengur! Herbergið
var al-bjart af eldunum frá götunni. Koddinn minn var
alþakinn glerbrotum og á sænginni lágu slitnir vírar.
Á meðan ég horfði undrandi á þetta hlaut ég að spyrja
sjálfa mig: Hvað hefði orðið um mig ef ég hefði ekki
verið vakin í tæka tíð og hefði ekki klætt mig þvert ofan
í allar skynsamlegar ályktanir? Ég skal ekki leyna því,
að fyrsta tilfinningin, sem greip mig var sú, að ég varð
ákaflega hreykin, og þessvegna þagði ég fyrst um
þetta. En nú hugsa ég svo: Er það raunverulega til að
hreykja sjálfri mér að ég segi nú frá þessu, eða væri það
ekki þvert á móti vanþakklæti af mér, að þegja yfir þessu
og taka sem sjálfsagðan hlut hina ósýnilegu hjálp, sem
ég fékk þessa eftirminnilegu októbernótt? Ég læt yður
eftir að dæma um það.
Úr Light.