Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 50

148
M 0 R G U N N
úr gistihúsinu mínu og var einn, því að vinur minn, sem
ég ferðaðist með, var sjúklingur og lá í rúmi sínu. Þá sá
ég tilsýndar einn kunningja minn 'frá London, sem stóð
þar á tali við tvær dömur. Hann heilsaði mér og kynnti
mig fyrir ,,frú Johnson og dóttur hennar“.
Vinur minn í Englandi, sem ég skrifaði um þetta, geym-
ir bréfið enn, og sýnir ítalski póststimpillinn á því dag-
setninguna „11. febrúar, 1933“. Bréfið er á þessa leið:
„Nú er ég búinn að vera hér í viku. Ég fór hingað mér til
skemmtunar, en að nokkru leyti til að fylgja vini mínum,
sem er með hjartasjúkdóm og var hræddur við að ferðast
einn. Móðir hans býr hér. Ég segi frá þessu svona greini-
lega í vissu augnamiði. Ég vissi það með aðeins tveggja
vikna fyrirvara, að ég mundi fara í þessa ferð. Fyrsta
manneskjan, sem ég var kynntur fyrir hér (en þó hvorki
af félaga minum né móður hans), er unnustan mín. Nafn-
ið er rétt. Lýsingin af henni er rétt. Við erum öllum stund-
um saman. Ég get ekki sagt þér alla söguna enn þá, því
að hún (unnustan mín) er gift, en býr ekki með manni
sínum. Undrun þín getur áreiðanlega ekki jafnazt á við
undrun mína. Ég skal gera allt, sem unnt er, svo að við
getum gift okkur, en mér var sagt það fyrir, að ákaflega
miklir örðugleikar mundu verða á leið okkar. Það ætlar
sannarlega að rætast“.
Eins og segir í bréfinu voru fyrstu örðugleikar okkar
þeir, að Mary var gift. Raunar var hún þá þegar búin að
sækja um lögskilnað frá manni sínum. En svo bættist ann-
ar örðugleiki við, og hann var sá, að hún var búin að lofa
því að giftast öðrum manni, ef hún fengi skilnaðinn. Frá
því loforði fékk hún sig raunar leysta, svo að þá hindrun
reyndist sæmilega auðvelt að yfirstíga.
Mary fluttist nú með móður sinni til London, og meðan
á skilnaðarmálunum stóð, fyrir vestan haf, fór hún einu
sinni á miðilsfund til frú Helen Spiers. Óvænt og óumbeðið
sagði frúin henni, að skilnaðurinn væri þegar fenginn.
Þrem dögum síðar fékk hún tilkynningu um, að svo var