Morgunn - 01.12.1941, Síða 62

160
MORGUNN
Ég veit ekki hversu lengi ég lá þannig, en mér fannst
ég vakna fljótlega aftur og var þá í sorta-þreifandi
myrkri. Nú var hræðslan horfin og ég varð altekinn ein-
hverri unaðslegri sælutilfinning samfara þeirri visssu,
að einhver hjartfólginn vinur væri hjá mér, þótt ég sæi
hann ekki. Einhvern veginn vissi ég, að á bak við myrkrið,
sem um lukti mig, iá haf af silfurglitrandi ljósi.
Mér fannst sem hugsun mín og hugarstarf væri nú
algerlega óháð hinum jarðneska heimi, en byggi nú í and-
legum líkama, sem að öllu leyti bar svip og yfirbragð jarð-
neska líkamans, er ég vissi að hafði áður verið minn, en
sem ég sá nú allt í einu liggja hreyfingarlausan fyrir
framan mig á rúminu. Það eina, sem tengdi þessar tvær
líkamsmyndir saman, var silfurlitur þráður, sem gekk
út frá höfði jarðneska líkamans.
Eins og til að svara þeim spurnigum, sem höfðu vakn-
að í huga mínum, kom nú aftur sama röddin sem fyrr, að
eins enn þá hljómfegurri en þá, og nú sagði hún:
„Dauðinn er að eins önnur fæðing, sem að öllu leyti
svarar til hinnar fyrri fæðingar, og ef nú væri skorið á
þráðinn gætir þú aldrei horfið inn í jarðneska líkamann
aftur. En eins og ég sagði þér, verður það ekki gert. Það
var yfirsjón þín, að þú skyldir leyfa efanum að grípa þig
um augnablik, og þess vegna kom þjáningin yfir þig.
Skorturinn á trú er upphafið að öllu böli ykkar á jörð-
unni . . . Vertu nú alveg rólegur, því að innan fárra augna-
blika munt þú sjá okkur öll, en snertu okkur ekki. Þér
mun verða fylgt af veru, sem til þess er valin, en ég verð
að vera kyr hér hjá jarðneska líkamanum þínum“.
Nú fannst mér eins og ég vaknaði af niðdimmum
draumi til skínandi, ljómandi, ljóss. Aldrei hafði ég vitað
hina jarðnesku sól senda frá sér slíka geisla, svo sterka feg-
urð, svo mildan kærleika. Þetta himneska ljós geislaði út
frá þeim, sem stóðu umhverfis mig. Þó átti þetta ljós ekki
upptök sín í þeim sjálfum, því var hellt yfir þá frá æðri og
hreinni uppsprettu, sem mér fannst að eins fegurri og