Morgunn - 01.12.1941, Síða 86

184
M O R G U N N
með fullri vitund úr jarðneska líkamanum, í hinum and-
lega, að eins er þá silfurþráðurinn óslitinn og tengir lík-
amina saman. Þessi reynsla hlýtur að vera forsmekkur
dauðans. Hvað segja þessir menn oss um líðun sína og
ásigkomulag í þessu ástandi?
Þessir menn eru margir, sennilega til í flestum eða öll-
um löndum heims, og vitanlega mjög ólíkir um mann-
gildi, andlegan þroska og trúarskoðanir, allt frá ekki-
kristnum mönnum austur í Asíu og til kristinna Vestur-
landabúa, en í því ber þeim öllum saman, undantekning-
arlaust, að því er ég veit: þegar þeir lýsa þessarri merki-
legu reynslu sinni tala þeir allir um þá ósegjanlegu til-
finning léttleika og sæluríkrar frelsiskenndar, sem komi
yfir þá, þegar þeir séu lausir við jarðneska líkamann. Og
ef trúa má fregnunum, sem til vor eru að berast handan
yfir dauðans djúp er niðurstaðan alveg sú sama; oss er
þaðan sagt frá þeirri undursamlegu léttleikatilfinning og
hinni sæluþrungnu kennd áður óþekkts frelsis, sem altaki
sálina eftir að silfurþráðurinn er slitinn, og nýrrar orku,
sem einkum kemur fram í því, að skilningurinn verði und-
ursamlega ljós og hugsunin máttugri og skírari en nokk-
uru sinni fyrr. Þannig veitir fæðingin fóstrinu frelsi og
gefur blindu barni sýn.
Er það ekki fagnaðarrík tilhugsun?
Ég minntist þess áður, að dauðinn væri heilög fæðing,
sem vér ættum að hugsa til með hljóðlátri lotning, en ekki
ótta. Af þeirri reynslu, sem ég hefi í þeim efnum er mér
ómögulegt að hugsa mér annað, en að allir, sem við dánar-
beð hafa staðið, hvort sem var öldungs eða barns, hafi
fundið til þessarrar lotningar. Hún kemur hljóðlega yfir
oss og ómótstæðilega. Vér stillum gang vorum og lækk-
um róminn, eins og vér værum í helgidómi drottins, á
meðan vér erum í dánarherberginu. Og vér erum þá í
helgidómi. Er það ekki hugsanlegt, að lotningarkenndin,
sem grípur oss, sé hughrif frá þeim blessuðu sendiboðum
Guðs, sem eru að þjóna í umboði hans við hina heilögu