19. júní - 19.06.1953, Qupperneq 26

RANNVEIG ÞORSTEINSDÓTTIR:
KONUR í ÁBYRGÐARSTÖÐUM
Skrifstofa Sameinuðu þjóðanna hefur nýlega
gefið út skýrslu um konur í ábyrgðarstöðum, og
sýnir skýrsla þessi það m. a., að þeim konum fer
fjölgandi, sem gegna opinberum störfum og að
það er algengt, að konur sitji í hinum æðstu em-
bættum hjá þjóðum sínum.
í skýrslunni er getið um það, að konur í mörg-
um löndum sitji sem fulltrúar á löggjafarþingum
þjóða sinna, að þær séu víða í ráðherrastöðum,
í sendiherrastöðum, í dómaraembættum og borg-
arstjórastöðum.
Það er mjög eðlilegt að láta sér detta í hug,
að í þeim ríkjum, þar sem konur skipa hin æðstu
embætti, muni einnig mikill fjöldi kvenna vera
í öðrum ábyrgðarstöðum, og að í þessum ríkjum
muni kvenna yfirleitt gæta mikið í opinberu lífi.
Um mörg þessi ríki vitum við líka með vissu að
þessu er svona varið, og af því má draga þá álykt-
un, að það, að konur gegna allra veglegustu störf-
um meðal þjóða sinna, sé ekki nein tilviljun, held-
ur sé um eðlilega þróun að ræða á starfsbraut
kvenna, þróun, sem grundvallast á því, að konur
hafa æ fleiri og fleiri tekið að sér ýms störf. Þær
hafa stundað hin margbreytilegustu og vandasöm-
ustu störf með ágætum og þá er fullkomlega eðli-
legt, að þeim konum fari fjölgandi, sem trúað er
fyrir hinum æðstu embættum, sem þjóð hefur
að veita.
Lestur framangreindrar skýrslu eða fréttir af
henni hlýtur að vekja um það hugleiðingar hjá
íslenzkum konum, hvað þær skipi mikið af æðstu
ábyrgðarstöðum þjóðfélagsins.
Það er vitað, að nú eiga tvær konur sæti á
Alþingi og að tvær aðrar konur skipa ábyrgðar-
mikil embætti, en það eru þær Ásta Magnúsdóttir,
ríkisféhirðir og Teresía Guðmundsson veðurstofu-
stjóri Eru þá upptaldar þær konur, sem eru í
eiginlegum ábyrgðarstöðum, ef frá eru taldir
læknar, sem ætíð hafa vandasöm ábyrgðarstörf
með höndum, en þau störf eru annars eðlis en
störf þau, sem greinir í skýrslu S. Þ. Margar fleiri
konur vinna að sjálfsögðu vandasöm störf utan
heimilis síns, stunda m. a. kennslu og þýðingar,
Rannveig Þorsteinsd.
en þó verður ekki annað sagt, en að hópur þeirra
kvenna, íslenzkra, sem vinna ábyrgðarstörf, sé
ærið fámennur og til hinna æðstu embætta hefur
engin íslenzk kona verið kölluð ennþá.
Þetta er fullkomið athugunar og rannsóknar-
efni fyrir íslenzkar konur.
Hvernig getur staðið á því, að konur hafa svo
lítið verið kallaðar til ábyrgðarstarfa hér á ís-
landi, þrátt fyrir það, að þær hafa um rúmlega
40 ára skeið haft sama rétt og karlar til mennt-
unar og embætta?
Ég varpa hér fram nokkrum spurningum til
umhugsunar.
Eru það þjóðfélagsástæður, sem valda þessu?
Er þetta sök löggjafans?
Er það sök þeirra, sem veita stöður?
Er það sök kvennanna sjálfra?
Löggjöf okkar, að því er konur varðar, er eins
frjálsleg og bezt þekkist. En aðstæður eru þannig,
að giftar konur hljóta að vera bundnar á heim-
ilum sínum, vegna þess að enga hjálp er að fá
við heimilisstörfin. Einnig hafa skattalögin, sem
gera ráð fyrir því, að beinar vinnutekjur kon-
unnar leggist við tekjur mannsins, án nokkurs
frádráttar fyrir útlagðan kostnað, áhrif í þá átt
að draga úr því, að konur vinni utan heimilis-
Það er því gert ráð fyrir þvi, bæði af konum sjálf'
12
19. J Ú N I