19. júní - 19.06.1953, Qupperneq 27

SIGRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR:
KVENNAÞINGIÐ í OSLÓ
Síðastliðið vor var 8. þing samnorrænna kvenna háð í
Osló, dagana 19.—21. maí, að báðum dögum meðtöldum.
íslenzkum konum var þar boðin þátttaka. Varð það úr, að
héðan fóru 12 konur, er sátu þingið, og tók Ísland þar virk-
an þátt í, alveg á sama hátt og hin Norðurlöndin. Ég var
e'n þessara kvenna er þangað fóru, og hef ég verið beðin
að senda „19. júní“ litinn pistil frá ferðalaginu og þinginu.
En svo vill til, að þegar við komum heim í fyrra, að þing-
■nu loknu, talaði ég í útvarp fyrir Kvenréttindafélag íslands,
þar sem ég sagði ferðasöguna. Ég get tæplega hugsað mér,
að ég geti gjört þessu betri skil með því að fara að skrifa
hér nýtt erindi um þetta efni, og tek ég þvi það ráð að taka
hér útdrátt úr þessu útvarpserindi mínu, en verð þó að
stytta það mjög, og kann það ef til vill að gera þetta sund-
ui'lausara. Samþykktir þingsins set ég síðastar.
Laugardaginn 10. maí lögðum við íslenzku
konurnar upp með Gullfossi til Kaupmannahafn-
ar, undir fararstjórn frú Sigríðar J. Magnússon.
Þegar farið var að panta handa okkur far,
feyndist II. farrými upppantað, I. farrými of
dýrt, svo að við urðum að gera okkur III. far-
rými að góðu og vil ég strax geta þess, að aldrei
heyrðist óánægjurödd útaf því hlutskipti, enda
tná með sanni segja um III. farrými, að það
er á ágætum stað í skipinu, og svo máttum við
S1tja á daginn uppi á II. farrými og þar borð-
tiðum við ásamt farþegum á II. farrými.
Við, sem lítið höfðum ferðast á sjó, að minnsta
kosti aldrei á milli landa, kviðum dálítið fyrir
Sigríður Björnsdóttir.
sjóveiki, en sá kvíði var óþarfur, við urðum lítt
varar við þann leiða sjúkdóm. Ekki veit ég, hvort
þakka beri það hinum nýuppfundnu og ágætu
(að sagt er) sjóveikispillum, sem allir voru birg-
ir af. Ég dreg það stórlega í efa, því ég held
að þær, sem aldrei notuðu þær, hafi verið eins
hraustar og þær sem alltaf tóku þær inn kvölds
og morguns. Ég hygg, að þakka beri það með-
fæddri hreysti okkar, glaðværð og samstilltum
hug, og svo náttúrlega blessuðu veðrinu, sem
var frekar gott.
Um og þeim, sem stöðurnar veita, að konur muni
ekki vera mörg ár við starf og hefur það djúp-
tsek áhrif til þess að draga úr því, að konur séu
valdar til vandasamra starfa. Þetta og fleira or-
sakar það, að konur almennt ganga ekki að því með
alvöru að gera sig hæfar á sviði framkvæmda- og
stjórnmálalífs, og þótt tækifæri komi fyrir konur,
bá eru þær oft ekki reiðubúnar, hafa ekki aflað sér
beirrar þekkingar og þjálfunar, sem á þarf að halda.
Hvernig sem spurningum þeim, sem hér er
varpað fram, verður svarað að öðru leyti, þá er
bað svo, sem fyrr er sagt, að þótt konur vinni
bér ýms störf, þá eru þær lítið kallaðar til vanda-
samra starfa og enn aldrei til æðstu embætta
bjóðarinnar.
Þetta eru hin mestu vonbrigði fyrir konur, sem
háð hafa kvenréttindabaráttuna með það fyrir
augum, að áhrifa kvenna gæti meira en áður
utan veggja heimilisins. Staðreyndin er, að kon-
ur hafa kosningarétt og kjörgengi, en það hefur
aldrei komizt lengra. Þær vinna enn sem fyrr að-
allega innan heimilisins og þær sem vinna utan
heimilis hafa með höndum minni háttar störf og
vinna fyrir lágum launum.
Það, hvort konur veljist eða séu valdar til virðu-
legra og vandasamra starfa meðal íslenzku þjóð-
arinnar, er eitt allra stærsta atriði kvenréttinda-
baráttunnar og það atriðið, sem kvenréttindakon-
ur fyrr og síðar hafa talið hvað mestu máli skipta.
Þess ættu konur að minnast.
!9. JIJNI
13