19. júní - 19.06.1953, Blaðsíða 29

rennislétt tún, umgirt háum og laufríkum skógi,
byggingar fallegar og hlýlegar. Það er auðséð,
að þarna er gott að vera, enda mun það yfir-
leitt vera viðurkennt, að Suður-Svíþjóð sé með
blómlegustu og búsældarlegustu héruðum á Norð-
Urlöndum. Áfram þýtur lestin, framhjá þessum
blómlegu býlum, gegnum sveitaþorp — áfram,
°g nú erum við á landamærum Svíþjóðar og
Noregs. I klefanum hjá okkur situr kona með
litla telpu. Andspænis henni sitja hjón eða kær-
ustupar. Þau eru öll á leið til Noregs, hafa kom-
ið frá Svíþjóð. Þau ræða ákaft saman og við
komumst að raun um, að konurnar eru norskar,
maðurinn sænskur. Þær hafa ekki komið
beim til Noregs í nokkur ár, eiga heima í Sví-
bjóð. Við heyrum, að þær halda Noregi fram,
hann Svíþjóð. Og fögnuður þeirra við landamær-
ln er mikill. Nú breytist landslagið nokkuð, bú-
garðarnir verða strjálli, en skógurinn mikill og
þéttur, leiðin liggur upp á við. Ef til vill eitt-
bvað að koma í ljós, sem minnir meir á ísland.
Nú er haldið inn í Osló. Lestin stanzar. Við
skyggnumst út eftir einhverjum að taka á móti
okkur. Jú, ekki ber á öðru, þarna standa nokkr-
ar konur í hóp og frú Sigríður heilsar þeim
kunnuglega. Þetta eru konurnar, sem heimsóttu
^sland, nokkrar þeirraa. Enn erum við komnar
a Missionshotel, ekki eins fullkomið og í Höfn,
en ágætt, enda eigum við að fá þarna ókeypis
gistingu meðan við sitjum þingið, ásamt morgun-
kaffi. Okkur er tekið með miklum hlýleik, ágætu
kaffiborði og ræðuhöldum.
Laugardaginn 17. maí! Það er þjóðhátíðar-
bagur Norðmanna. Norsku konurnar 'egja okk-
Ur kvöldið fyrir, að við skulum ekki láta okkur
bilt við verða, þótt við vöknum við söng um
nottina. Stúdentarnir sofa ekki þessa nótt“.
Morguninn lofar fögru. Við höfum fengið að-
gangskort að hátíðahöldum og förum út strax
obtir morgunkaffið. Fólkið er skrautklætt, ákaf-
^oga margir klæddir þjóðbúningum. Við íslenzku
konurnar erum margar klæddar okkar þjóðbún-
lngi. Aðalhátíðasvæðið er fyrir framan konungs-
böllina. Á stóru svæði hafa verið reistir bekkir,
en út frá þeim stendur svo fólkið. Okkur hafa
Verið fengin aðgangskort, og getum því sezt nið-
Ur og látið fara vel um okkur. Klukkan er rösk-
^ega 10 — fjarlægur hornablástur heyrist, sem
kemur nær og nær. Konungurinn kemur út á
svalirnar, ásamt krónprinsinum og prinsunum,
°g tekur sér þar stöðu. Skólaskrúðgangan fer
lð- JTJNl
brátt að hefjast, og gengur hver skóli framhjá
konunginum, með söng og hornablæstri, hver
með sinn sérstaka fána og flestir í sérstökum
búningi. Mig minnir, að mér væri sagt, að skól-
arnir væru á þriðja hundrað, sem þátt tækju
í skrúðgöngunni, en síðastir fara hinir nýbökuðu
stúdentar, — að minnsta kosti stendur skrúð-
gangan yfir í tvo klukkutíma, og alltaf stend-
ur konungurinn, sem er um áttrætt, teinréttur
og hreyfingarlaus, nema hvað hann tekur ofan
um leið og hver nýr skóli gengur framhjá. Eftir
skrúðgöngurnar er safnast saman fyrir framan
Stúdentahöllina og þar syngur stúdentakórinn
nokkur lög og síðasta lagið er þjóðsöngurinn:
,,Ja, vi elsker dette landet“. Þá er aftur safnast
saman og horft á skrúðgöngur einstakra héraða
Noregs, og þar kennir marglitra búninga. Sögur
Björnsons líða um huga minn, er ég horfi á
skrúðgönguna, þarna hugsa ég mér Áslák, Synn-
eve Solbakken, Árna og jafnvel Margréti gömlu
með klútinn undir hendinni á leið til kirkjunn-
ar. Gömul norsk lög heyrast, lög, sem maður
kannast við frá barnæsku. Einhver úr skrúð-
göngunni hrópar: „Heja íslendingar!“ Hefur þekkt
okkur og þjóðbúninginn. Dagurinn hefur liðið
fljótt, og við erum farnar að finna til svengdar,
en hér er fyrir öllu séð. Norsku konurnar segja,
að okkar bíði matur á stúdentagarðinum. Þangað
er því haldið, og þar er fyrir fjölmennur kvenna-
hópur úr íslandsförinni frá því árinu áður, og
þar beið okkar ósvikið veizluborð. Síðar, þetta
sama kvöld, var okkur boðið til frú Luice Mohr,
hún var ein af Islandskonunum. Og það kvöld
var eitt af þeim glöðustu og frjálslegustu er við
áttum í allri ferðinni. Þar var spilað og mikið
sungið, bæði norsk og íslenzk ættjarðarljóð.
Þegar ég svo, nú á eftir, hugsa um þennan
dag, 17. maí, þjóðhátíðardag Norðmanna, og
athuga, hvað einkenndi hann helzt, þá verður
svarið skýlaust: það var hátíð. Það var ekki
einungis sólskinið, skrautklætt fólk, söngur,
hljóðfærasláttur, flögg og skrúðgöngur, nei, há-
tíðin lá í loftinu, hún geislaði út frá hverju and-
liti. Hún var borin uppi af hæverskri og hávaða-
lausri hrifningu fjöldans, sem náði hámarki sínu,
er þjóðsöngurinn var sunginn og spilaður.
Þessir tveir dagar, er við höfðum yfir að ráða
í Osló, áður en þingið hófst, voru strax alveg
skipulagðir af norsku móttökunefndinni fyrir
okkar hönd. Osló er fögur borg og margt hægt
að sjá og skoða, og veðrið hið ákjósanlegasta,
15