19. júní - 19.06.1965, Qupperneq 19

Eyborg
Guðmundsdóttir
tistmálari
Lislakonan Eyborg Guðmundsdóttir, sem gert
hefur kápumyndina á þetta rit, er Vestfirðingur
að ætt, fædd á Isafirði 1924. Mjög ung missti
hún foreldra sína og var þá tekin í fóstur til
ömmu sinnar, Guðrúnar .Tónsdóttur á Eyri í
Ingólfsfirði.
Eyborg stundaði skrifstofustörf hjá Búnaðarfé-
lagi íslands í samfleytt 12 ár. Þá tók hún sig upp
og fór til Parisar til myndlistanáms og lét inn-
rita sig á myndlistaskóla, en ílendist þar ekki.
Hún hafði þá þegar tekið ákvörðun um hvaða lista-
stefnu hún ætlaði að velja sér, sem sé: hin geo-
metriska list. Eyborg telur sig hafa lært einna
mest á því að heimsækja vinnustofur þekktra mál-
ara eins og þeirra Vasarely’s og Folmer’s, sem
báðir eru frægir listamenn.
Eftir að Evborg kom til Parísar, tók hún þegar
til starfa og málaði upp á sitt eindæmi. Vöktu
myndir hennar fljótt athygli, svo að ekki leið á
löngu þar til henni var boðin þátttaka í samsýn-
ingu með „Groupe Mesure“ í Listasafninu í Ren-
nes. Það var árið 1960 og er Eyborg meðlimur
þess félags, sem er hópur listamanna. Sýndi hún
og með þeim bæði í Frakklandi og Þýzkalandi,
ennfremur sýndi hún með „Salon des Realités
Nouvelles“ í París og „Formes Actuelles“, í
„Grande Palais“ í Paris og St. Quentin á árinu
1964 og þá einnig í „Selection Salon des Réalités“
i Relgíu, í „Salon d’art Sacré“ í París og Royan,
og á 5. Salon International í Juvisy. Alls staðar
hlaut hún góða dóma. Eyborg ferðaðist víða um
lönd, m. a. til Ítalíu, Austurrikis, Þýzkalands, Eng-
lands, Sviss, Spánar og Norðurlanda til þess að
kynnast hvers konar listsköpun þessara þjóða og
þá ekki síður í byggingarlist.
I febrúarmánuði s. 1. hélt Eyborg sína fyrstu
einkasýningu í Bogasal Þjóðminjasafnsins á 35
Framhald á bls. 24.
áreynslumikil, og meira reynir þá á geðrænt jafn-
vægi þess en áður, um nokkurt skeið. Að þessu
leyti þarfnast barnið skilnings og leitar trausts
hjá foreldrum sínum. Þeir þurfa þvi að hafa bæði
áhuga og tima til þess að fylgjast vel með barn-
inu, námi þess, áhugamálum og félögum. En þarfir
unglingsins á þessu skeiði eru að ýmsu leyti aðrar
en barnsins ungs, og móðirin er kannske ekki alltaf
fær um að fullnægja þeim. Ungu barni nægir hið
örugga athvarf, sem það nýtur hjá móður sinni.
1 augum þess er hún óskeikul og alvöld. Ungling-
urinn aftur á móti er gagnrýninn á allt og alla,
einnig á móður sína, og ef athafnasvið hennar ein-
skorðast við dagleg heimilisstörf og sjónhringur
hennar er ekki víðari en sem því svarar, þá eru
miklar likur til, að hún megni ekki alltaf að skilja
vandamál unglingsins, sem einnig er að vaxa inn í
samfélagið og atvinnulífið, og að hana skorti til þess
meðal annars reynslu af samfélaginu og hinu al-
menna atvinnulífi. Líf hennar verður sjálfsagt ekki
auðveldara við það, að hún vinni utan heimilis, en
það verður auðugra, starfið ber hressandi blæ inn
í líf hennar og gerir hana, ef vel tekst til, frjáls-
legri og óháðari. Við allt þetta vex hún að reynslu
og persónuþroska og hefur þess vegna af meiru
að miðla börnum sínum á unglingsaldri. Það full-
nægir ekki hverri konu að standa við matseld og
ræstingu og bíða þess, að börnin komi heim úr
skóla; samt virðist þessi takmörkun á frjálsræði
móðurinnar óhjákvæmileg um nokkurn hluta æv-
innar. En þegar börnin stálpast, einkum meðan
þau eru á hinu rólega og farsæla aldursskeiði —
átta til ellefu ára — raunsæisskeiðinu svokallaða —
þá má móðirin vel byrja með hálfs dags vinnu utan
heimilis, ef heilsa hennar og aðrar ástæður eru
góðar. Við það mun hún öðlast r"'ynslu og þroska,
sem kemur henni að haldi gagnvart börnum sín-
um á unglingsaldri. Hitt þarf naumast að taka
fram, að langur vinnudagur móður utan heimilis.
er hættulegur, ba:ði henni og börnum hennar. I
honum spírar oft sú upplausn, sem síðar megnar
að sundra foreldraheimilinu. R. J.
1 9. JÚNÍ
17