19. júní - 19.06.1965, Qupperneq 31

édria i^enediitidóttir:
Atvinnuleit í Sviss
í’g hafði í fimm ár verið starfsmaður á opinberri
skrifstofu og þótti það starf heldur ólíklegt til
frama.
í tómstundum mínum lærði ég tungumál. Nú
langaði mig mikið að fullnuma mig í þýzku, en
þekkti enga í Þýzkalandi og sá því enga möguleika
framundan. Foreldrar mínir voru hálf hrædd við
að sleppa mér einni út í heim.
Dag nokkurn frétti ég að stúlka sem ræsti skrif-
stofuna hjá stofnuninni væri nýkomin heim frá
Sviss, þar sem hún og vinkona hennar höfðu unn-
ið á sjúkrahúsi í tvö ár.
Við tvær stöllur á skrifstofunni komum okkur
saman um að tala við stúlkuna, ef vera kynni
að hún gæti bent okkur á leið til þess að komast
til Sviss og vinna þar fyrir okkur um leið og við
gætum lært þýzku áfram. Eitt kvöld biðum við
þess að ræstingastúlkan kæmi til vinnu sinnar.
Hún tók okkur vel, hafði verið mjög ánægð og
heppin með vinnustað á sjúkrahúsi í Basel, hún
gaf okkur utanáskrift forstöðukonunnar og ráð-
lagði okkur að skrifa sjálfar.
Við létum ekki segja okkur það tvisvar, settumst
sama kvöld við og sömdum bréf.
Að viku liðinni fengum við svar. Við gátum
fengið vinnu, en þurftum fyrst að senda ýmsar
upplýsingar, svo sem hegningarvottorð, læknis-
vottorð og meðmæli, ef við ættum, frá fyrri vinnu-
veitendum. Að fengnum þessum gögnum sótti
sjúkrahúsið um atvinnuleyfi fyrir okkur til eins
og síðast. Þessi lækkun hefði stafað af misskiln-
ingi!
tJr því svo var boðið, þá gat ég ekki annað en
klætt mig upp á og farið niður eftir til vinnu.
Þetta var áreiðanlega fyrsta og stytzta verkfall,
sem háð hafði verið í Reykjavík, en um leið eitt
hið árangursrikasta.
Þarna vann ég svo í 20 ár og var búin að vinna
mig upp í það hæsta kaup, sem þekktist hér í bæ
þá, eða 350 krónur á mánuði. Allar kauphækkanir
komu eftir þetta, refjalaust, þegar kaup hækkaði
annars staðar. En það var oft langur vinnutími og
mikið að gera.
Það var ekki fyrr en árið 1907, að fyrst var
tckið upp að greiða fyrir yfirvinnu. Það kom til af
því að embættismennirnir þurftu svo margir að láta
sauma sér ný föt fyrir konungskomuna. Það varð
að ljúka við allar pantanir, sem komu, og það var
engan veginn hægt nema með því að vinna langt
fram á nótt og koma þó aftur á réttum tíma að
morgni. Þegar konungskoman og allt annríkið var
iiðið hjá, voru okkur greiddar 5 krónur fyrir auka-
vinnuna allan tímann. Okkur þótti þetta nokkuð
gott, þó að upphæðin væri ekki stór. En það varð
til þess að samið var um eftirvinnugreiðslu með
tímakaupi. Þannig lauk íyrstu launabaráttunni.
Seinna var svo „Skjaldborg“ stofnuð, og gekk ég
eins og aðrir í það félag.
Ég þakkaði Vigdísi og sagði henni, að nú setti
ég þessar linur í 19. júní. Þótt verkfallið hafi verið
stutt, þá var það árangursríkt og áfangi á leið
vinnandi kvenna fyrir launabótum. P. J.
19. JÚNÍ
29'