Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Qupperneq 18

12
Johan Bojer:
[ IÐUNN
hugsa um, hvort hann Pétur myndi nú eftir að gera
við tjóðrið af kálfinum.
Loksins námu þau slaðar við slórt gull-hlið,
sem var mikið stærra en hliðið á sýslumannsselr-
inu. Þau svifu því næst inn í garð, þar sem mörg
hörn voru að leika sér, og meðal þeirra sá Katrín
nágranna barn, er dáið hafði úr skarlatssótl. t*á hugs-
aði hún með sér: »Svo framarlega sem ég kem til
jarðar aftur, þá skal ég segja móðurinni, hvað litla
barninu hennar líður vel«. En um leið mintist hún
ósjálfrátt litlu drengjanna sinna, sem nú líklegast
voru alslaðar að Ieita og spyrja að móður sinni.
Alt i einu tóku þau að líða upp fjall með smá-
hjöllum á; gal þar að líta lítil hvít hús hér og þar
— rétt eins og hún hafði einu sinni séð á mynd
einni. ()g var það ekki hann bróðir hennar, sem
stóð þarna fyrir utan eitt húsið, vesalingurinn, sem
liafði átt svo bágt og verið svo fátækur á jörðunni?
Nú var liann svo glaðlegur á svipinn, að Katrín
gat ekki varist því að kalla til hans: — »Góðan
daginn, 01i!«
»Nei, ert það nú þú, Katrín?« sagði hann. »Já,
þetta hús á nú ég, og nú eru ekki lengur skuldirnar
að kvelja mig og drepa. Nú á ég, guð’ sé lof, bæði
til hnífs og skeiðar og nú þarf ég ekki lengur að
slíta mér út á því að hafa fyrir lífinu. Þegar þú ert
búin að vera hjá guði, mátlu ekki gleyma að líla
inn til mín líka.«
Katrín komst við, er lnín heyrði þetta; en aflur
varð henni á að hugsa: — »Aumingja Pétur —
þarna á hann nú að vera einn eftir á jarðríki og
strita þetta og stríða eins og áður.«
Loks voru þau komin upp á háhnjúkinn, og þar
var nú bústaður droltins, mikið slærri en dómkirk-
jan, sem hún sá, þegar hún var í kaupstaðnum. Og
drottinn stóð fjrrir utan húsið í biskupsskrúða og