Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Síða 58

52
Jón Olafsson:
| IÐUNN
manni gæti verið til meins eða miska. En hann
hafði gaman af að segja ótrúlegar kynjasögur, sem
ekki voru ætlaðar til þess, að neinn maður tryði
þeim, heldur annaðhvort mönnum til gamans, eða
þá stundum til að ganga fram af mönnum, sem
voru ýknir og skreytnir. IJær sögur eru til eftir hann,
sem i engu standa að baki sögum Múnchhausens.
T. d. þessi:
Guðmundur átti hesl góðan brúnan, vakran vel,
en fljótan með afbrigðum á stökki. Guðmundur lét
einatt mikið af klárnum og sagði m. a. einhverju
sinni svo frá flýti Brúns:—Eg var eitt sinn á heim-
leið úr ferð og kom um kveld í lilaðið á Brekku.
Húsfreyja stóð úti og bauð mér að koma af baki og
þiggja eitthvað gott. Eg hafnaði því þó og sagðisl
vilja hraða mér heim, því að veður leit ekki tryggi-
lega út. Hún spurði þá, hvort ekki mætti bjóða mér
mjólksopa, því að griðkonur voru að koma af slöðli.
Aldrei kvaðst ég nýmjólk hafna, og fór hún inn, en
ég sat á baki; kom hún út aftur að vörmu spori
með fjögra marka ask fleytifullan af spenvolgri ný-
mjólk og bauð mér. Eg setti askinn á munninn og
tók að þamba af hjartans lyst. — Ég veit j)á ekki
fyrri til, en að klárinn tekur viðbragð og þýtur alt í
einu á stað á liarðasta stökki; ég misti náttúrlega
askinn úr hendinni með því sem eftir var í honum;
en Brúnn þaut áfram eins og elding og hægði ekki
á sér eða staðnæmdist fyr en heima í hlaðinu á
Bessastöðum. I því að klárinn stöðvaðist og ég ætl-
aði af baki, dundi á mér sá harðasti haglbylur, sem
ég heíi út í komið. Svo hart var haglið, að ég þoldi
ekki við og hafði engin önnur ráð með heslinn en
að kippa honum með mér inn í bæjardyrnar til að
spretta þar af honum. En þá gékk nú heldur en ekki
fram af mér! Hesturinn var alveg hárlaus að aftan, öll
lendin fram að hnakki, hárlausari heldur en rökuð