Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Síða 68

62
Jón Ólafsson:
[ IÐUNN
næstu vetur; sagöi, að það væri nógur tíminn fyrir
mig veturinn, sem ég ætti að fermast.
Ég hefi aldrei verið næmur á að læra utanbókar,
en sæmilega skilningsgóður var ég snemma eftir aldri,
enda lagði faðir minn meiri stund á að glæða skiln-
ing minn, heldur en að æfa næmið. Hann var merki-
Iega Ijúfur og óþreytandi þolinmóður að leysa úr
öllum spurningum mínum, svo að ég kom ævinlega
til hans hyklaust og feimnislaust með alt, sem mér
datt í hug, og hann gerði sér jafnan far um að leysa
úr spurningum mínum, greiða úr öllu óljósu og
benda mér á allar veilur í hugsun og ályktunum.
Fram yfir miðja 19. öld var það almennur siður,
að láta börnin þéra foreldra sína, og svo gerðu öll
eldri systkin mín. En við seinni konu börnin vorum
alin upp við að þúa foreldra okkar. Yfir höfuð var
faðir minn mér eins og elskulegur eldri bróðir. Þegar
hann bannaði okkur eitthvað, var það ekki gert með
neinni hörku, og ef ástæðurnar lil bannsins voru
ekki alveg auðsæjar, var hann vanur að segja okkur,
af hverju við mætlum ekki gera það sem hann þá
bannaði okkur. Ef ég liafði óhlýðnast einhverju,
var hann sjaldan byrstur við mig, heldur var hann
sorgbilinn og sagði mér með mildum orðum, hvað
sér þætti mikið fyrir; að minsta kosti einu sinni
man ég, að hann sagðisl hafa hugsað, að mér þætti
svo vænt um sig, að ég vildi ekki hryggja sig með
því að gera sér á móti. Og satt að segja hafði ég
svo mikla ást á föður mínum, að ég vildi með engu
móti gera honum*já móti, enda bar það örsjaldan
við að ég óhlýðnaðist honum, nema þá í gáleysi.
Um hauslið þegar ég var á 9. ári, fór faðir minn
að kenna mér dönsku, og gleypli ég hana í mig
alveg furðanlega lljótt. Eg las þann vetur leslrarbók
Sveinbjarnar Hallgrímssonar og meiri partinn af Ove
Malling’s »Store og gode Handlinger« og fáeinar